| |
Μες στο σκοτάδι το πυκνό,
‘κεί που το Είναι στέκει βουβό,
πλέκει η σκέψη τη φυγή,
σε ‘να στίχο...το λευκό πανί.
Είναι η σκιά της συντροφιά,
και ΄να αηδόνι που τραγουδά,
για την αγάπη και τη φωτιά
που ο έρωτας σπέρνει ξαφνικά.
Σπάζει ο χτύπος της καρδιάς,
τα ψηλά τείχη της σιωπής’
και το φιλί που αναζητείς
σε ΄να ταξίδι θα το βρεις.
Έρημη είναι η γωνιά,
που πλαγιάζει η μοναξιά’
δυο χείλη θέλει να φιλά
ω! σε ποιες λέξεις ζουν αυτά;
Είναι οι στίχοι συνταγή
για μια αθάνατη φωνή,
μα η σάρκα σαν έχει πληγή
ζητά μόνο χάδια και στοργή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
