| |
Πως βασανίζουν βράχοι στις ψυχές βασανισμένους,
και γωνίες πως φωλιάζουν στις πληγές που επιθυμούνε,
απο του πρώτου άνθους που είδανε ποτέ,
με τη πάχνη του πρωινού να καλυφθούνε.
Πως μυρίζει έτσι απόψε αυτό το βράδυ,
έχει μαζέψει απόσταγμα ονείρων,
που πήγαν και μεγάλωσαν αλλού,
και ήρθαν ένα γεια για να μου πούνε.
Μη περιμένουν πάντως να γελάσω,
σαν μια παλιά αγάπη που τη βρίσκώ,
το μαστίγιο έχει μιλήσει του καιρού,
και ζωγραφίσει πάνω μου τον ήχο.
Μα ωστόσο δεν μπορώ να παραβλέψω,
πως η ψυχή μου δεν μπορεί να πήξει,
αμα ξανάρθουν ίσως μερικές φορές,
απο το χρόνο πίσω να κυλίσει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
