| |
Ήταν η νύχτα που άστραφτε της ξαστεριάς το φωτεινό
μιας και το φεγγάρι είχε φορέσει το χρυσό το απαλό
που το αρπάζει η λεμονιά σαν θέλει να ανθίσει
και με τη φλόγα του ο έρως το βλέμμα του έχει ντύσει.
Στο όνειρο μόλις είχα αρχίσει να περπατώ μονάχος'
στα πέλαγα των αστεριών μύρια ταξίδια συναντούσα
ανθρώπων που 'χαν μάθει να πετούν σαν αθώα περιστέρια
μες στο κάτασπρο κρυφό που στερέωνε την ψυχή τους.
Ένας θόρυβος καμπάνας μακρινός έσπασε στα δυο
της απάνεμης σιγαλιάς τον λαμπερό ωκεανό
και από το σκοτάδι το βαθύ υψώθηκε η φωνή
μιας κόρης όμορφης αστραφτερής... μιας καρδιάς αγνής.
Ένα τραγούδι τρυφερό, μια μελωδία μαγευτική
σαν αστραπή σπάθισε γλυκά το ανάλαφρο μου κορμί
και πότισα στο ωραίο που ξεπερνά τους αιώνες
και απάνω του χτίζονται της αγάπης οι πυλώνες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
