| |
| | Καθρέπτης |  | | |
[color=black]
Θυμάσαι;
Κάποτε έλαμπαν τα μάτια μας
καθώς ακτίνες ήλιου έπεφταν στα πρόσωπά μας.
Τώρα βλέπεις μόνο πλάτη
καθώς τα κορμιά απομακρύνονται,
παίρνοντας τον δρόμο του γυρισμού.
Τί με κοιτάς;
Είμαι ο καθρέπτης σου.
Έχασα κι εγώ τον δρόμο,όπως κι εσύ
και κανείς ποιητής δεν θα γράψει για μας.
Είδες;
Στο ΄λεγα καιρό:
Αργεί η άνοιξη για αυτούς που κοιμούνται στο χώμα.
Δίχως φως, μήτε αέρα,
ούτε ευωδιά λουλουδιών.
Κι αυτοί που μιλούσαν για όνειρα,
κοίτα τώρα πώς μένουνε ξύπνιοι
από μια άρνηση που έγινε φύση
ή από απέραντο φόβο.
Μην σκυθρωπιάζεις,
ξέρω, πονάς
Οι αλυσίδες σου άφησαν πληγές στα χέρια
κι έναν κόμπο στο στομάχι
Κι ενώ προσδοκούσες το μέλλον
τώρα σέρνεις το παρελθόν σου,
όπως κι εγώ.
Κατάλαβες επιτέλους;
Όλες οι ιστορίες μείναν μισές
και κανείς δεν απέμεινε να πενθήσει για τ' άδικο
Μονάχα λίγη βροχή
κι αυτή η ανεπαίσθητη μυρωδιά από λιβάνι
να μας θυμίζει πως πρέπει να κλαίμε,
ώσπου να αναρωτιόμαστε κι οι ίδιοι γιατί
Εσύ κι εγώ μια ρωγμή•
ολάκερη ζωή σε γρήγορη κίνηση
σαν τα παλιά μαγνητόφωνα
Όμως, τι σημασία έχει;
Πρέπει πάλι να φτιάξεις τα πράγματά σου
κι ίσως, αν τα στριμώξεις, χωρέσεις την παλιά σου ζωή.
Είδες;
Ήμασταν ένα και γίναμε ίδιοι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για έναν καινούργιο κόσμο,εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου | | | |
|
Κων/νος Ντζ
14-04-2019 @ 19:03 | Πολύ ωραίο κι η κατακλείδα άψογη!
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | tabasco0
14-04-2019 @ 21:35 | ζορικο
::rock.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
