| |
Σβήσαν τ` άστρα και νυχτώνει
πάρε με μια αγκαλιά
και μην πεις πως το σεντόνι
πάλιωσε από τα φιλιά.
Πάλιωσε από την αγάπη
πάλιωσε από τον καημό
σαν εφεύγανε τα πάθη.
Τρένο, μόνο στο σταθμό.
Πάλιωσε από το χρόνο.
Μια μοιραία φθορά!!
ας μην ήταν ποτέ μόνο
πάλιωσε και δεν μιλά.
Το σεντόνι της γιορτής
πόσες έζησε χαρές.
το σεντόνι της ντροπής
με μπαλώματα του χθες!
Το δικό μου, το δικό σου
σαν σιγήσαν τα βιολιά
κι` έμεινε το πρόσωπο σου
γνώριμο σαν τα φιλιά.
Που παλιώσαν με το χρόνο
σε μελαγχολίας ρίμα!!
κι όλο γράφουν σε χρεώνω.
Πόσο δυνατό το νήμα!!
Σβήσαν τ` άστρα μην μιλάς
έλα ξάπλωσε εδώ.
Γέρμα! είναι μην ρωτάς.
Συνήθεια, δεύτερο παλτό!!
Να` χεις στις μπόρες της ζωής
σαν σου μιλά ο καθρέφτης
γύρνα πίσω να σκεφτείς.
Έρωτας, ήτανε ο κλέφτης.
Πήρε μαζί τα γιασεμιά
τα κόκκινα τα κρίνα
κι` έμεινε η ανασαιμιά.
Στα καλοκαίρια εκείνα!!!
Μην κλάψεις, μον χαμογέλα
έχει ιστορία το σεντόνι!!!
Μην κλάψεις, ένα φιλί, γέλα
το γέρμα που ζυγώνει.
Δεν έμεινε χωρίς κλωνιά!
Θαύματα κάνει η αγάπη!
Άκου πως παίζουν τα βιολιά!!
Στο λόφο, την Ενάτη.
Πολύ μου άρεσε αυτό το γλυκόπικρο ποίημα, ότι αληθινό θαρρώ αφήνει τα πιο όμορφα σημάδια
κι` ας πονούν λίγο με τα χρόνια.
17-4-2019
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
