| |
Μες στη φωτιά ζητάς το φως;
Μες στις πληγές υπάρχει ανθός;
Είναι το σκοτάδι πια βαθύ,
που να ΄βρει ανάσα η ψυχή;
Φύγαν οι λέξεις μακριά,
πέταξαν σαν άσπρα πουλιά,
δεν τις ζητούνε τώρα πια,
γέμισαν λάμψη τα σωθικά.
Κοιτούν οι ρίζες τα παιδιά,
δάκρυα δεν έχουν άλλα πια,
τι να πουν για τα λαμπρά,
τα ξέχασαν για μια μπουκιά.
Μες στη φωτιά...ο καπνός,
μες στην ομίχλη... ο απατηλός.
Φυσάει αγέρι στα ψηλά,
κορφές θα φέρουν τη γιατρειά.
Είπαν το χώμα είν΄η ζωή’
τι όμορφη... στενή φυλακή!
Μες στη φωτιά ζητάς το φως;
Ξέχασες, είσαι της άνοιξης ανθός...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
