Στον αέρα αφήνω τη ζωή μου τη δεύτερη
Να πετά μακριά απ’ τα ξέφρενα χρόνια
ξανά να αισθανθεί σαν και πρώτα ελεύθερη
Να μη μείνει και πάλι στα εύκολα λόγια
Η στιγμή πάλι εδώ ξαναγράφεται
Η ματιά μακριά ταξιδεύει
Και σαν ρόδα η φωνή αντιστρέφεται
Είναι δρόμος η φυγή απ’ τα πρέπει
Κι όταν έρθει και πάλι το χάραμα
Και ο ήλιος ψηλά θα φωτίσει
Όλα εκείνα που η νύχτα τα ντρέπεται
Μόνο ο χρόνος μπορεί να εξηγήσει
Στο κενό πάλι αφήνω την ψυχή μου τη δεύτερη
Να σκεφτεί πόσα λάθη θα κάνει ακόμα
όταν από ψηλά νιώσει πάλι ελεύθερη
Σε άλλο σώμα θα μπεί και σε δίσεκτα χρόνια
