| |
Είναι σκοτάδι τώρα πια,
και 'χει μια βαριά συννεφιά,
που σφίγγει τη γη σαν θηλιά,
και κάπου σβήνει μια φωτιά.
Φυσάει έξω ο Βοριάς,
για μια αγάπη του παλιά,
που χάθηκε μια νυχτιά
σε μια φουσκοθαλασσιά.
Πανιά λευκά σε μια γωνιά,
δεν μπορούν να φύγουν μακριά,
χείλη πικρά και στυφά
έχασαν μια γλυκιά αγκαλιά.
Ένας κεραυνός μια αστραπή,
μια λάμψη και μια βροντή,
μια αμαρτία, μια φυγή
δακρύζει ψυχή στη φυλακή.
Ανοίγει μια πόρτα ξαφνικά,
ορμάει μέσα η ευωδιά,
της άνοιξης που αγαπά,
τον κόσμο δεν τον λησμονά.
Άντε να 'ρθει η αυγή,
να ξεδιψάσει η ζωή,
το όνειρο να γίνει πηγή
να δροσιστεί πάλι η αρχή.
Ένας μικρός κήπος με ανθούς,
μια γειτονιά δίχως κλαυθμούς,
το γκρίζο έγινε πια λευκό,
έφερε ο ήλιος νέο καλό.
Νιος αγάπησε κορασιά'
αστέρι κοιμήθηκε γλυκά'
ένας έρωτας μια πυρκαγιά,
μια ελπίδα μας χαμογελά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
