| |
"Ό,τι ουρλιάζει, σε προειδοποιεί.
Τα ύπουλα και ήσυχα να φοβάσαι "
Είναι μια κορφή.
Μια κορυφή ενός βουνού.
Ενός αποτομου βουνού.
Είναι νύχτα.
Γύρω Στις 12-1 το βράδυ.
Πρίν από λίγο έβρεχε.
Το χορτάρι Στο έδαφος,
είναι ακόμη υγρό.
Με μεγάλες σταγόνες νερού,
Σαν τις σταγόνες από τα δάκρυα
του κάθε πονεμενου...
Με λίγη σκόνη χρυσόσκονης.
Ίσα που την διακρίνεις.
Ο ουρανός,
Είναι καθαρός.
Με το φεγγάρι να δίνει παράσταση,
Χορεύοντας με τα αστέρια,
Σε έναν ρυθμό που μόνο οι πνιγμένοι ξέρουν να χορεύουν.
Στον ουρανό διακρίνεις το μπλε.
Το βαθύ μπλε. Του σύμπαντος.
Συνυπάρχει αρμονικά με το μωβ.
Και το απαλό ροζ.
Το μωβ του πένθους.
Και το ροζ της ελπίδας.
Της ξεγνοιασιάς.
Που αναμιγνύει την πραγματικότητα του σύμπαντος,
Με τον πόνο της ζωής.
Της ανθρώπινης φθαρτης ζωής.
Που μονάχοι μας περπλεξαμε.
Στο βάθος..
Πίσω από την άκρη της βουνό κορφης,
Πλησιάζει μια κοπέλα.
Φοράει ένα κόκκινο μεταξένιο αέρινο φόρεμα,
Έχει μακρυά καστανά και σπαστά μαλλιά.
Είναι ξυπόλητη.
Περπατάει μηχανικά έως την άκρη
Με ένα ακαθόριστο βλέμμα,
Χαμένο στο κενό.
Σταματάει δύο βήματα πριν το τέλος.
Πέφτει στα γόνατα.
Ουρλιάζει με έναν σπαρακτικό λυγμό,
Σαν αυτόν που έχουν οι μάνες που χάνουν το παιδί τούς, τραβώντας τα μαλλιά της με μανία και βυθίζοντας τα νύχια της στην σάρκα της.
Σωπαίνει.
Το βλέμμα παίρνει πάλι αυτήν την ακαθόριστη έκφραση.
Χάνεται στο κενό.
Σηκώνεται.
Γυρίζει και προχωράει προς τον δρόμο της επιστροφής.
Έχοντας για μια ακόμη φορά το κεφάλι της άδειο και βαρύ.
Προσπαθώντας να βγάλει έστω και με την λιγοστή δύναμη που της απομένει, μια ακόμη στιγμή
Μια ακόμη μέρα.
Όσο τραβήξει.
Ελπίζει.
Δεν ξέρω σε τι.
Αλλά ελπίζει.
[align=left]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
