| |
όπως μεταχειρίζονται το ζωο κτηνωδως
μην ελπιζεις ετσι ουτε εσυ
ετσι βλεπουν και τον ανθρωπο.
το προσωπο της ελπιδας δεν ειναι αυτο.
κι ετσι αναποφευκτα και απλα,
οποιος δεν το αντεχει το χανει το πεταει, οποιος δεν το προσπερναει.
και αλλο δεν ψαχνει να βρει
μεσα απο την κακοποιηση και την αιματοχυσια
τιποτα το αυθεντικο. για την δουλεια του, το χομπυ του.
υπαρχει και το εναλλακτικο κομματι
στην επιλογη (ακομη και της διασκεδασης..).
υπαρχει το υποκαταστατο και το τεχνητο υλικο που
αναπληρωνει επαξια το φυσικο, με σεβασμο στην ζωη.
.."παλια" οταν βρισκαν καποιον νεκρο
χαμινια και ανθρωποι του δρομου τον εγδυναν, και μονο τοτε
αφαιρουσαν ο,τι αξιας απο πανω του.
τον κοιτουσαν στα δοντια, αν εχει χρυσο κι ασημι..
____________
όμως ποιος μπορει να κρινει θετικα ή αρνητικα
ένα ατομο για ο,τι έκανε; και να το καταδικασει
αν για χρονια κι απο παιδι όμηρος
εγκλωβισμενο ως την ενηλικιωση κι οχι μονο
στην σκια μιας διανοητικά αρρωστης προσωπικοτητας;
τι πιθανοτητες εχει να την αποφυγει και
να μην απαντησει με το ιδιο διαστρεβλωμενο νομισμα;
οταν η κοινωνια την οποια υποτιθεται ο νομος προστατευει
ειναι μια διανοητικά αναπηρη- αδρανης;
η "εγω δεν ήξερα τίποτα"
ολοι δεν εχουν την ιδια τυχη την ιδια ευχερεια
να ανταπεξερχονται βημα το βημα και να βγαινουν
απο τον βυθό κι ακεραιοι απο το σκοταδι..
κανεις εννομος που εχει στα χερια του τον νομο
δεν ειναι ακεραιος οταν μπορει και καταδικαζει το ατομο
καρφι απο τρυπα σε τρυπα
καρφι απο την φυλακη του σε μια αλλη φυλακη..
ένα θεραπευτικο κεντρο μονο χρειαζεται
με εναλλακτικες συνθηκες πρακτικες ως να γινουν όλα παρελθον.
οχι ένα παρελθον που επαναλαμβανεται.
κοιτώ την εποχη οπου ο νομος θα εχει γινει συμβουλος
απο ψυχρος εκτελεστης -κατα- του δικαιου αδιακρίτως
προς αποφυγη με σωας τας φρενας..
απο μεσα μας.
____________
Όσο δεν ειμαστε άλλο
Οι μυγες που καθονται στα σκατα μας
Οι κοτες στα αυγα τους
Οι παραμυθιασμενες χηνες και τα χρυσα αυγα..
Οσο σκυβουμε και προσεχουμε τον κωλο μας
Και το κομμενο κορδονι δεν παμε να δεσουμε
Μονο προσεχουμε πώς δεν θα το πατησουμε..
Το κλειδι το δυνατο μυαλο που το χουμε απηυδυσει
Που το χουμε και τρελαινομαστε
Κι αλλο βλεπουμε δεν παει
Να το καταπινουμε να το χεζουμε και φτου απο την αρχη
Ενα κορδονι που κοβεται
Ενα κορδονι που μας σφιγγει τον λαιμο
Ως κι αυτο να μας εχει βαρεθει
____________
☯️
____________
σημειωση: ενα κορδονι που κοβεται
απο το "Κορδονι" του Μπουκοφσκι
αυτη η φραση και η τελευταια του ποιηματος
Ολα τα λεφτα (για) το ζουμι...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
