| |
Τα δυό «φεγγάρια» σου του ονείρου μου το φως
στων ουρανών μου τ’ αετώματα γυρίζουν
σου το ‘πα είναι ο καημός μου ο κρυφός
τα δυό «φεγγάρια» τα σκοτάδια μου γκρεμίζουν
Σε συννεφιές όταν τα βλέπω αντιδρώ
να ‘χουν μπερδέματα στης πίκρας τις ρουτίνες
κι όταν το φως του Σ’αγαπώ είναι αμυδρό
να ‘ταν να λούζουνε τον κόσμο μου με αχτίνες
Τα δυό «φεγγάρια» σου γνωρίζεις πως νυχτιές
να βγει βοηθήσανε, του έρωτα το άχτι,
στον ουρανό μου βάλτα βάλε μου φωτιές
μες στην πυρά τους να βρεθώ, να γίνω στάχτη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
