| |
Δυο μολυβένιες θάλασσες εντός σου ανταριάζουν
Η μια με δίχως κύματα.. η άλλη δίχως ζωή
Να μείνεις θέλεις στάσιμος εκεί που όλα αλλάζουν
Μα πνίγεσαι μονάχος σου στην πέτρινη σιωπή...
Δυο ματωμένα δάκρυα στα χείλη σου κυλήσαν
Για κείνα που δεν τόλμησες.. για τούτα που ποθείς
Για τις χρυσές αγκάλες τους που μια για πάντα κλείσαν
Και ψάχνεις άγρια πέλαγα βαθιά τους να χαθείς...
Δυο οργισμένες θύμησες μπροστά σου ξεψυχίσαν
Πονάνε οι ανάμνησες.. τις σκότωσες κι αυτές
Και όσες είχες αντοχές τα λογικά σου σχίσαν
Δίχως στεριές οι θάλασσες δεν άνοιξαν ποτές...
Δυο ναρκωμένα βλέφαρα τη δύση βασιλεύουν
Οι πύλες κλείνουν τ' ουρανού.. ανοίγουνε της γης
Όσοι δεν δούλεψαν σκληρά τον μόχθο άλλων κλέβουν
Κι αν έζησες στον τάφο τους.. είναι καιρός να βγεις...
Δυο φοβισμένες Άνοιξες σκεπάσαν οι Χειμώνες
Ο Μάρτης σου δεν άνθισε.. ο Μάης σου πενθεί
Και σπαρταρούνε οι στερνές μαβιές σου ανεμώνες
Σε χώμα μέσα άνυδρο νωρίς είχαν ταχθεί...
Δυο μουδιασμένα σώματα ποτές δεν ενωθήκαν
Θέλεις τα χώρισ' η ζωή.. θέλεις το ριζικό
Μα όσοι στην πορεία τους αγάπη αρνηθήκαν
Δράστες ήσαν και θύματα στο ίδιον φονικό...
Δυο μεθυσμένα όνειρα στα μάτια κοιταχτήκαν
Λες και καθρέφτης ένωσε δυο άφθαρτες ψυχές
Και δυο γαλάζια σώματα σκύψαν κι αγκαλιαστήκαν
Και μια Σελήνη έλουσε τον Έρωτα μ' ευχές...
17-9-2008
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
