| |
Πήγα σήμερα απ’ τις πηγές. Εκεί που πρωτοφιληθήκαμε, θυμάσαι; Κάθισα στο ίδιο σημείο, αντίκρισα την ίδια θέα, ήπια απ’ το ίδιο νερό, μα εσύ έλειπες. Αναρωτήθηκα που να ‘σαι…
Συνέχισα μέχρι το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου. Εκεί που μοιραστήκαμε ένα παγκάκι για δύο. Με ρώτησες τι σκέφτομαι και σου είπα πως χαίρομαι που φτιάχνω αναμνήσεις μαζί σου. Άραγε αισθάνθηκες ποτέ το ίδιο;
Τα μέρη που επισκεφθήκαμε μαζί, έχουν γίνει θηλιά στο λαιμό μου. Η θύμηση τους με πονάει. Η θέα τους μου φέρνει δάκρυα. Η σκέψη πως δεν θα δούμε άλλες εικόνες μαζί, με πληγώνει. Και ήθελα τόσα πολλά να σου δείξω…
Ακόμη και τώρα μπερδεύομαι. Νομίζω πως θα σχολάσω απ’ τη δουλειά και θα γυρίσω σπίτι μας. Θα με περιμένεις κρυμμένη πίσω απ’ την πόρτα για να με τρομάξεις. Θα μου χαμογελάσεις. Το σπίτι θα μυρίζει φρεσκομαγειρεμένο φαγητό.
Θα σε πάρω να περπατήσουμε. Θα δούμε ταινίες. Θα κάνουμε έρωτα. Θα συζητήσουμε για τη μέρα μας. Θα σχεδιάσουμε την επόμενη εκδρομή μας. Θα μοιραστούμε στιγμές.
Παλεύω να δεχθώ πως όλα τέλειωσαν.
Ο πόνος μου είναι μεγάλος. Μεγαλύτερος απ’ όσο μπορώ ν’ αντέξω. Ίσως γιατί πίστεψα πως υπήρχε κάτι περισσότερο ανάμεσά μας, πως ήμασταν οικογένεια – εκείνη η οικογένεια που τόσο μου έλειψε.
Υπάρχουν μέρες που σε κρατώ μέσα μου με την ίδια αγάπη που σε κρατούσα όταν χουζουρεύαμε στον καναπέ. Και υπάρχουν και μέρες, όπως αυτή, που εύχομαι να μη σου είχα φτιάξει ποτέ εκείνο το τσάι που τα ξεκίνησε όλα.
Να μη σε είχα γνωρίσει. Να μη σε είχα πιστέψει. Να μη σε είχα ερωτευτεί.
Τώρα πως να συνεχίσω; Πως να προχωρήσω; Πως να καθίσω ξανά στο ίδιο παγκάκι;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
