| |
βιάζομαι ν'αργήσω δεν μου πρέπει
έτσι είπα,κι ανέβηκα σκαλί σκαλί το πεπρωμένο
Δρόμο μ'ανοίγανε οι αστραπές η άβυσσος να βλέπει
Κάθε χαμόγελο που ρίχνω ξαναμμένο
ίσα με κράζει ο καημός ατάραχτος να τρέχει
σαν ίσκιος άπιαστος στο σώμα πάνω μου διανεύει
μα έπαινο στη φούχτα δεν κρατώ για τον αγώνα που έχει
βαθιά κι ατέλειωτη χαρά η δίψα μου γυρεύει
θέλοντας ανεβάζω την πιο γλυκιά σου εικόνα
στη σκέψη μου κι αφήνομαι στο πιο χαρμόσυνό σου
τραγούδι που τραγούδησες στον άγριο μου χειμώνα
την ώρα τούτη που κρατιέμαι απο τον ουρανό σου
μεστή η φωνή μου ιαχή κι ολοένα πιο ψηλώνει
με την αχώ του θόλου σου και τη λαχτάρα μου μαζί
μούσα ,γυναίκα ,αγάπη για σένα ο πόθος μεγαλώνει
κρυφοκυλάει στις φλέβες μου κι αιώνια στο κορμί
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
