| |
«οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία»
Απ' όταν οι φθόγγοι άρχισαν να ηχούν, τα πάντα γύρω τους αναταράχτηκαν....
άφρισε το πέλαγος, κι ένας βοριάς, σάρωσε όλη την πλάση,
κεραυνοί κι αστραπόβροντα έπεφταν κι η δυνατή βροχή μούσκευε τα δάση,
τα βουνά, τους κάμπους, ολάκερη τη γη!
Πήραν λοιπόν τη θέση τους σε κάθε σημείο, σε κάθε γωνιά , με κάθε μορφή,
με κάθε σχήμα, άρχισαν να ξεφυτρώνουν τα πρώτα βλαστάρια τους, να μπλέκονται, να περιπλέκονται ....
να διαμορφώνονται, να δημιουργούν-να συνυπάρχουν- να υφίστανται...
άπλωσαν ρίζες, ρίζες βαθιές...
Μιλούσανε μεταξύ τους, στην αρχή με ψιθυρισμούς, μα σιγά σιγά, απόκτησαν δύναμη-
λαλιά- φωνή -κραυγή- έγιναν τραγούδι, μουσική, ύμνος, αγώνας, αγάπη, ζευγάρωσαν-
έφτιαξαν συντροφιές, μιλούσαν με τα βλέμματα -με τα χέρια, με το σώμα, την ψυχή
Γίνηκαν Γλώσσα-Σκέψη-Μυαλό...
Έφτιαξαν μια ωραία πολιτεία-με νόμους, κανόνες, με αρχές και βάσεις,
σ' ένα καταπράσινο τοπίο-κοντά σε μια λίμνη με πλούσια βλάστηση-
γεμάτη υδρόβια πουλιά- ζώα, ήμερα και άγρια..ένας αληθινός παράδεισος...
Σχημάτισαν λέξεις, νοήματα, ρυθμό, μέτρο, δημιούργησαν ιστορία, μύθους, παραμύθια...
παίρνοντας άλλη υπόσταση, σημασιολογική κι εξέχουσα.
Κι ήταν τόσο ευτυχισμένες, ζώντας σ' ένα περιβάλλον τόσο αρμονικό,
με συννενόηση, συντροφικότητα, γαλήνη και φυσική ομορφιά...
....Ο καιρός όμως περνούσε
περνούσαν οι εποχές, τα χρόνια................ώσπου μια μέρα,
το συμφέρον, η διχόνοια, το μίσος, η κακία, η έχθρα, άρχισαν να ξεφυτρώνουν παντού
αγριόχορτα-ζιζάνια
ήρθαν και φώλιασαν μέσα τους και τις κατάτρωγαν σαν το σαράκι.
Πόλεμος ...οι επιτήδειοι πάντα στο παιχνίδι...
έσπειραν τον πανικό και το θάνατο απ' άκρια σ'άκρη...
Οι νόμοι κι οι κανόνες της πολιτείας έπαψαν να ισχύουν...
χάος...με θύτες και θύματα πολλά
Το γεγονός αυτό, δεν άφησε ανεπηρέστο κανέναν
Σείστηκε ολάκερος ο τόπος, ερείπια και χαλάσματα παντού...
Ομάδες -ομάδες ή και μεμονωμένες, πήραν το δρόμο του φευγιού
χωρίς να γνωρίζουν πού θα τους βγάλει...
Έρημο τοπίο απόμεινε η κοιλάδα, μέσα στους καπνούς και την καταστροφή...
δίχως ζωή, δίχως τους ψιθυρισμούς της τα βράδια, δίχως χαρά και λαλιά, δίχως αγάπη...
απόγνωση κι απελπισιά μονάχα...
Στην πορεία , χάθηκαν πολλές , εξαντλήθηκαν απ'την κούραση, την πείνα, τη φτώχεια ...
Άλλες πάλι, έπεσαν θύματα των διακομιστών, συμβιβάστηκαν, ξεπουλήθηκαν....
Κάποιες πέρασαν σε ξένο έδαφος, σκοτώθηκαν...αφανίστηκαν...
Οι ελάχιστες που απόμειναν, κατάφεραν μετά από τόσες κακουχίες, να φτάσουν ίσαμε τη θάλασσα...
Αποφασισμένες να συνεχίσουν το ταξίδι τους...
με την ελπίδα να σωθούν, έπεσαν στο νερό...δίχως να γνωρίζουν να κολυμπούν...
........
Τα κορμιά τους ξεβράστηκαν μετά από καιρό σ' ένα ακροθαλάσσι,
εκεί, ανάμεσα στα σαπιοκάραβα, στα λύματα και τα σκουπίδια που μαζεύτηκαν με τον καιρό....
Εικόνα και συναίσθημα, κενό, αφού δεν απόμεινε καμμιά Λέξη τώρα πιά για να το περιγράψει...
ένα κλάμα μόνον....
.......το κλάμα, ενός μικρού παιδιού, π'αντήχησε μέσ' την απόλυτη σιγή της άμοιρής του μοίρας...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
