| |
Κάποτε διάβαζα φιλοσοφία
ιδιαίτερα τους υπαρξιστές
το Νίτσε
και το Σοπενχάουερ
αργότερα
μαρξιστές
και άλλους.
συνήθως ξεκινάς τη ζωή πνευματικά καθηλωμένος
και χωρίς κανένα έναυσμα
να σκεφτείς διαφορετικά
απ' αυτούς
που έτυχε να είναι τριγύρω σου.
για μένα είχε μεγάλη σημασία
να μάθω εξ αρχής τους κανόνες
του παιχνιδιού.
διάβαζα με πάθος κάποτε
έχω ακόμα να αραδιάσω μια λίστα με
πολύ καλούς συγγραφείς ή φιλοσόφους
στη φιλοσοφία προτιμούσα όλους τους μηδενιστές.
από συγγραφείς και ποιητές συνήθως τους πιο απαισιόδοξους
με εντυπωσίαζε ακόμα η μελαγχολία στα γραπτά όσων τελικώς
αυτοκτονούσαν
όπως ο Τσεζάρε Παβέζε
που ζούσε σε ένα δωμάτιο με κατσαρίδες
ο Καρυωτάκης
που τα γραφε όλα μαύρα
ένας Γάλλος που είχα βρει
ο Ντριε λα Ροσελ
απίστευτο γράψιμο
είχα διαβάσει ένα δικό του μυθιστόρημα
πρώτη φορά η μελαγχολία και η θλίψη
μου φάνηκαν τόσο όμορφες.
είναι σημαντικό να τους διαβάσεις
να μπεις στην ιδιοσυγκρασία τους
είναι άξιοι αναφοράς
είναι πολύ καλύτεροι
απ όσους συναντάς στη καθημερινότητα σου
το απόσταγμα όλων αυτών
είναι μια σειρά από συμπεράσματα
όπως ότι ζούμε τυχαία
σ΄ ένα άπειρο σύμπαν
χωρίς θεό
χωρίς όρια
όλα τα άλλα είναι
ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα.
θα μπορούσαμε να είχαμε αλληλοσκοτωθεί
αν δε γίνεται ήδη αυτό
δεν υπάρχει ηθική
μόνο αστυνομία
δεν υπάρχει κατανόηση
μόνο αλκοολ και χάπια
δεν υπάρχει αγάπη
συνήθως
τρελοκομεία
και χώροι κράτησης
μέσα στο χάος μια μικρή
μάστιγα
μοναξιά ναι
μα
κι ο θάνατος
ο θάνατος που μοιάζει τόσο μοναχικός
μετά από λίγο καιρό
κι είναι σα να μην υπήρξες
τόσες σκέψεις
τόσα βάσανα
το βάρος του κόσμου
σε δυο μόνο πόδια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
