| |
Τους λογισμούς μου σκίζοντας βρήκα τη γαλήνη
Και τ'όνομά σου στων καιρών τα ακρογιάλια
Μια γελαστή μορφή ολάκερη σα νάχεις γίνει
Γλυκιά,πελώρια,λαμπρή,δεν θέλεις παρακάλια
Πόσες μοιράζουν υποσχέσεις αυτά τα χείλη
Μεσα στο γιόρτασμα λατρείας η καταιγίδα
Τρελλά να τα ρουφαω,λαχταρα μου και σμίλη
Που σκάβει την ηδονή βαθαίνει την ελπίδα
Ωραία πηγή κάθε στιγμή θάναι και λυμένη
Στα μέρη τρέχει θελκτική ακόμα τα ποτίζει
Εμπρός μου λίμνη απλώνει λάμπει μεγαλωμένη
Θάβρει στη σάρκα μου τί ρίγος οπου μ'αγγίζει
Πέφτω βαθιά να δώ ν'ακούσω στο ρόδινο βυθό
Μεθυσμένος και μ'αργή μεγάλη λαιμαργία
Μένω κι ούτε από πλήξη αλλιώτικη πια λειποταχτώ
Ουτε ξανά από παράξενη κι ανώφελη ανία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
