| |
| | Μονογονέας |  | | | Ζήτω αδέσμευτος να εκφράζομαι ελευθέρα μπορώ; Κι από σας κανείς δεν την ορίζει, κι από σας κανείς δεν την κρατεί την ακέρια Δικαιοσύνη και την ακομμάτιαστη Αρετή• Γιατί σέρνουν όργητες και µίση πάντα, εσάς δεξά κι εσάς ζερβά. Κωστής Παλαμάς | | |
[align=center][B]
Μονογονέας
Πριν προλάβω να σε νιώσω την καρδιά μου να σου δώσω
έφυγες… και ο χρόνος τις ζωής μου σταματά,
και στον τοίχο ένα ρολόι τίκι τακ σαν μοιρολόι
της καρδιάς μου τα χτυπήματα μετρά.
Τώρα μέσα στο άδειο σπίτι σαν μαβί σεντόνι η λύπη
με σκεπάζει… και τα φώτα όλα σβήνει,
μόνο το εκκρεμές στον τοίχο φέρνει πια πικρά τον ήχο
τίκι τακ μες στην ψυχή μου τον αφήνει.
Στο παράθυρο κοιτάζω και σε κλάματα ξεσπάζω
και βουρκώνω… μέσα μου ποτάμι η λύπη,
μαύρο δάκρυ πια κατράμι παν τα νιάτα μου χαράμι
τώρα ξέρω θα περάσω μια ζωή με καρδιοχτύπι.
«Μην μου κλαις άλλο μανούλα» ξάφνου φτάνει μια φωνούλα
πιο γλυκιά… και η ψυχή μου αναγαλλιάζει,
όχι δεν θα κλαίω παιδί μου της καρδιάς μου αορτή μου
βράδυ πέφτει και η νύχτα με τρομάζει.
Σφίγγω και δαγκάω τα χείλη και το στόμα σαν κοχύλι
κλείνει αμέσως… και τα μάτια μου σφουγγίζω,
η φωνή μου σαν εντόμου λες μαχαίρι λαιμητόμου
μου την κόβει δεν μιλώ μα συνεχίζω να δακρύζω.
Για όσους φεύγουν μακριά σου μάνα μου τα δάκρυα σου
δεν αξίζουν… νιώθω το παράπονο σου,
ξέρω κανείς μια θυσία με μεγίστη σημασία
έλα κλάψε αγκαλιά μου κι εκτονώσου.
Όσες μάνες αγρυπνούνε μόνες στην ζωή σαν ζούνε
ηρωίδες… σε μια θάλασσα που απλώνει,
οι ιδέες τους καράβια ταξιδεύουν στα σκοτάδια
και μια ερημιά της λύπης τις κυκλώνει.
Μα έχουν μέσα τους μια φλόγα που η Παναγιά ευλόγα
να μην σβήνει… ξέρει ποιες μπορούν ν΄ αντέξουν,
και τα δάκρυα σαν βρίζουν είναι μύρα που ποτίζουν
τριαντάφυλλα με τ’ άστρα για να πλέξουν.
Βράζει το αίμα της ψυχής τους μεγαλώνει η αντοχή τους
σαν στοχεύουν… βάφουν άλικα τα χείλη,
την αγάπη συλλαβίζουν και την μοναξιά ξορκίζουν
κάνουν τα όνειρα τραγούδι κάθε δείλι.
Μην μου κλαις άλλο μανούλα κοίτα ήρθε η αυγουλά
ξημερώνει… η καινούργια μας ζωή μονογονέα,
θα το σπάσω το ρολόι την καρδιά μας κατατρώει
τίκι τακ … να παραμένεις πάντα νέα.
Α. Γρυπάρης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Αγιοβλασιτης
20-05-2019 @ 14:46 | Συγκλονιστικο Αντώνη. .
Μπράβο. . | | ΑΝΤΗΣ
20-05-2019 @ 16:33 | Υπέροχο | | zari.kardias
20-05-2019 @ 17:47 | Καταπληκτικό! Πραγματικά ...δεν έχω λόγια!
Τόσο συναισθηματικά απίστευτοι στίχοι!
Το διαβάζω ξανά & ξανά & δακρύζω! ::cry.::
Μακάρι να είναι δημιούργημα έμπνευσης... ::theos.::
Αν είναι βιωματικό... ::hug.::
"...μέσα τους μια φλόγα που η Παναγιά ευλόγα
να μην σβήνει…"
| | Νικηφόρος Μελάς
20-05-2019 @ 20:35 | Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια! Όχι φίλε μου «ζάρι καρδιάς» δεν το έχω ζήσει αυτό ευτυχώς! Είναι γραμμένο για όλες τις μανούλες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους μόνες τους. Είναι πλέον μεγάλο το ποσοστό αυτών και από μια αξιοπρεπή μονογονέα εμπνεύστηκα! ::wink.:: | | Μαυρομουστάκης
20-05-2019 @ 22:34 | Μπράβο Αντώνη.... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
