| |
Αγέρας φυσούσε της Δύσης
Πήρα το δρόμο της αυγής
Οπου μπορείς να περπατήσεις
Μορφή να ξαναπάρει η γής
Με παθος και κατάνυξη θα περιμένω
Αστραγγιστο το θάρρος της καρδιάς
Κι ένα κορμί με άνθη αστερωμένο
Φωτιά στην ερημια της παγωνιάς
Μες στον ιδρώτα καίγομαι και λιώνω
Τα μάτια μου χαρούμενες αστροφεγγιές
Απ την ακούραστη αντρεία και τον πόνο
Ανεβαίνω σε μυστήριες καλοτοπιές
Στηρίζομαι στο βάθος τ'ουρανού
Χωρίς πουκάμισο χωρίς φτιασίδι
Μυρίζω έρωτα,οσμή του δυνατού
Του αίματος έχω την ειρήνη,ήδη
Ακούω το ξεπέταμα σάλπισμα χοικό
Εκείνη που άναψε φωτιές εκείνη με καλεί
Στο μεγαλείο δεν φοβάμαι να κυκλοφορώ
Μετέωρη η χαρά μου μα κι αληθινή
Ζώ και βασιλεύω μ'έναν ήλιο τόσο μεγάλο
Τη θέση μου γυρεύω άλλο δεν κρατιέμαι
Πως να γίνω αιώνιος τη σάρκα που να βάλω
Ομολογώ ,ειμαι θνητός και κάποτε ξεχνιέμαι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
