| |
| | Κάθε Φλεβάρη κι Αύγουστο |  | | | Γράφτηκε στις 7.2.2012 | | |
Κάθε Φλεβάρη κι Αύγουστο, τις ακορφές κάθ’ έτους,
κινάν γι’ άλλες παράλληλους, κινάν γι’ άλλες καθέτους.
Τους πεθαμένους πάν’ στρατιά στις σκιές του κάτω κόσμου,
πήρανε την αγάπη μου κι εγώ έχασα το φως μου.
Δεν έχουν όψη ανθρωπινή, για ξωτικά περνιούνται,
στις ρούγες π’ αλαφροπατούν, πέτρες, λιθάρια σειούνται.
Ξέρουν τη στράτα τη γοργή, ξέρουν τη βουλεβάρτη,
ξέρουν και τις ξαγναντωσιές απ’ τ’ ουρανού το χάρτη.
Παίρνουν τους νιους απ’ τον αγρό, τις νιες από τη βρύση,
χτυπάν ν’ ανοίξ’ η μαύρη γης, ο ήλιος να μαυρίσει.
Να ’ρχετ’ η νύχτα την αυγή κι η νύχτα, νύχτα να ’ναι,
όλο ροβόλες και γκρεμνά και το σταυρό σου κάνε.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Κάθε βράδυ σ' ονειρεύομαι, μέσα στο σκοτάδι σε παντρεύομαι. | | | |
|
ptoumassis
24-05-2019 @ 10:13 | Τι κρίμα, τέτοια ποιήματα να μην έχουν ούτε ένα σχόλιο... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
