| |
Στα πεζοδρόμια γυρίζεις μεθυσμένος
Μες στα πνευμόνια σου καπνός και καταχνιά
Κι ένας αγέρας δυνατός.. ερωτευμένος
Λυσσομανά μέσα στα γκρίζα σου μαλλιά...
Μπαίνεις σε τραίνα.. ραγισμένα τα βαγόνια
Και στους σταθμούς παραμονεύει η λησμονιά
Κάποια αμείλικτη του Είναι σου συμπόνια
Παλεύει μ' έναν εαυτό που σπαρταρά...
Κι εγώ ξανά να ατενίζω τα πελάγη
Καμμία θάλασσα δεν δέχεται δεσμά
Μόνο τα δάκρυα γκρεμίζονται.. κι οι πάγοι
Όταν μαθαίνει η ψυχή να αγαπά...
Είσαι στοιχείο τ' ουρανού και της θαλάσσης
Κι εγώ βαρκούλα που επιπλέει στ' ανοιχτά
Σε αυτοσχέδιες μικρές πέφτω Κολάσεις
Μα ανασταίνομαι με δυο γυμνά φιλιά...
Κι αν κάποια μέρα την σιωπή μου συναντήσεις
Να μην μιλήσεις.. μα να κλάψεις μην ντραπείς
Σκύψε βουβά τα δυο μου χείλη να φιλήσεις
Κι ύστερα πες πως δεν σ' αγάπησε κανείς...
5-4-2007
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
