| |
Νύχτωσε πάλι και ο χρόνος δεν περνά
Σ' ένα παγκάκι η καρδιά μου ξαγρυπνά
Μην πέσει - λέει - το αστέρι που προσμένει
.. Μέσα στ' αγιάζι να ελπίζει επιμένει...
Μα κάθε νύχτα πιο σκληρά τη δοκιμάζει
Είναι βαρύς ο ουρανός και την τρομάζει
Ίσως να έρθει η στιγμή να την πλακώσει
Και το αστέρι τότε πια.. πώς να τη σώσει ;...
Νά 'ναι η πλάση φωτεινή με τόσα αστέρια
.. Μα το δικό της δεν το έπιασε στα χέρια
Αυτό φοβάται η φωτιά του μην την κάψει
Και δεν θα βρίσκει το κουράγιo να ανάψει...
Κι εκείνη - λέει - πώς ν' ανέβει στα ουράνια ;
Κι αν σβήσει τ' άστρο το τρελό από περηφάνεια ;...
...
Κι έτσι οι καρδιές μονάχες βλέπουνε τ' αστέρια
Λες και θα πέσουν ξαφνικά στα δυο τους χέρια
Αληθινά όμως εκείνοι που αγαπάνε
Βγάζουν φτερά και μες στο άπειρο πετάνε...
Περνάνε μέσα απ' τ' ουρανού τα μύρια άστρα
Για το χατήρι τους γκρεμίζουνε και κάστρα
Μα από κείνα τα υπέρλαμπρα αστέρια
Ένα μονάχα θα κρατήσουνε στα χέρια...
Και δεν φοβούνται αν καούν ή αν τ' άστρο σβήσει
Αφού γεννήθηκε η αγάπη για να ζήσει !...
3-10-2013
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
