| |
[align=center]⇝⇜
Τι κρίμα για την ποίηση
που 'φυγε από τα πεζοδρόμια
και στα στενά της φαντασίας
εγκλωβίστηκε
πολύχρωμη και λοβοτομημένη.
Γίνηκαν οι λέξεις σήραγγες
και πώς να ριζώσεις μέσα τους,
να τις αισθανθείς
κατ' ουσίαν,
έτσι συχνά που αλλάζουν
οι οπτικές τους
και μαζί μ' αυτές ο κόσμος;
Όσο και βαθιά να σκάψεις
θα βρίσκεις πάντοτε
κοινά κλειδιά.
Ξέχνα
τα ξωτικά και τα περίεργα,
δεν τα έμαθες
και το ένστικτό σου
άμαθο
πώς να τα νοιώσει
στα μύχια του;
Του θανάτου είναι οδός ασφαλής η σιγουριά
και η ποίηση πεθαίνει αργά
όπως η μεταξύ μας ανθρωπιά,
πρόσωπο με πρόσωπο,
αναρωτώμενη συχνά πυκνά
αν ήταν ποτέ της γνήσιο τέκνο
της φιλοσοφίας.
⇜⇝
[/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
