| |
Βήματα τρέχουν πάνω στα νερά
Μα τα νερά λίγα μονάχα δράμια
Ίσκιοι που ξάφνου βγάλανε φτερά
Αγύριστοι κυλάνε σαν ποτάμια
Χρησμοί σωριάζονται και θορυβούν
Τα ίχνη τους στη νοσταλγία μου γυρεύουν
Πεισμώνουν ,τάχα τι να προσδοκούν;
Θλίψεις αναίτιες δεν θα με δυναστεύουν
Σε δρόμους που άνοιξε τόσο νωρίς
Η φαντασία μου στριφογυρίζω
Με παίρνει μιας καινούργιας χαραυγής
Το όραμα και πια εκεί καλοχρονίζω
Το καλοκαίρι αυτό θα ξεχαστώ
Στην περιβόητη θάλασσα του ονείρου
Μου πρέπει ένα πλάτος παντοτινό
Για να ξυπνάω στην αγκαλιά του απείρου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
