| |
Οι πετρωμένες νεραντζιές ανθίσαν πάλι
φλογίτσα στο επίμονο σκοτάδι τών κεριών,
κι ειν' τ' άρωμα τους ξόρκι στην αιθάλη
της φυλακής τους και των μαύρων φεγγαριών.
Πέπλο μ' αχτίδες στην ψευτιά τού σκοτεινού καθρέφτη
κι εκείνου με τα είδωλα που λάμπουν σαν χρυσά
και στην αθέατη πλευρά τού Χρόνου μας του κλέφτη
που άρπαξε τα όνειρα και τ' άφησε μισά.
Αντήχηση πικρής κραυγής τού κύκλου που στενεύει
και σαν κουκκίδα άφωνη πασχίζει να σταθεί
κι ύστερα πάλι ψάχνοντας στο χτες αργοσαλεύει
και σ' άστρου κόκκινη τροχιά ξανά ακροβατεί.
Στις χερσωμένες γειτονιές σιωπή και λήθη
στους άδειους δρόμους ανεμόμυλους χτυπούν
λαθραίοι κήνσορες, φαντάσματα και μύθοι
προτού στην άτακτη φυγή τής μοίρας τους τραπούν.
Μικρές φραγμένες νεραντζιές, του νόστου δάκρυ,
το άβατο τής Χίμαιρας προσμένουν να διαβούν
μαζεύοντας τα άνθη τους κρυφά σε κάποιαν άκρη
για να τα βρούν τα όνειρα κι απ' τ' όνειρο να βγουν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
