| |
Δεν είναι η ματιά μου που καθάρισε
του σύννεφου τη θολερή θωριά,
δεν είναι η ψυχή μου που πετάρισε
σε σύνορα και μέρη μακρινά.
Ούτε του κόσμου είναι χέρι ορμηνεμένο,
μήτε γινάτι των καιρών μας πονηρό,
ουτ' ένα τέχνασμα καλά σχεδιασμένο,
ή διάβημα μ΄απότερο σκοπό.
Είναι της μοίρας μου τ' απρόβλεπτο το βήμα
που πονεμένους δρόμους περπατεί.
Είναι ενός πλοίου ναυαγός που εκπέμπει σήμα,
και ψάχνει φάρου φως για να σωθεί,
κι ενώ παλεύει νύχτα στ΄ άγρια κύματα
κι ανήσυχη η ματιά ζητάει στεριά,
της προτεινής ζωής μετράει τα βήματα
και νοερά το χάρο συναντά.
Μ' αν τίποτε απ΄αυτά που λέω δεν είναι,
μήτ' ένα βίτσιο μήτε μοίρας τιμονιά,
τότε ρωτώ: "λες άραγε να είναι
μια ακόμα του μυαλού μου ζαβολιά";
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
