| |
Δύναμή της σήψης βαριά βαριά μεθυστική
Βρωμιά σιχαμερή μολυσμένη κι αραχνιασμένη
Μα ξεπηδάει ολόζωη στάει λευτερωμένη η ψυχή
Ξεσκάει στο φασματικό ανθρώπινό μου μυρωμενη
Του μάταιου κόσμου κλαγγές μιας νιότης σαν τις ιαχές
Ηλεκτρισμές ουρλιάζουν με νοσηρή μανία
Σ'αιθέρες ,θάλασσες,δάση βουνά και λαγκαδιές
Σέρνονται κι αλυχτούν τσακάλια πάνθηρες θηρία
Θεριό δεν είμαι βρώμικο την ασκημιά να δείχνω
Αλχημιστής,με ρίμες χρυσάφι μπορώ και κάνω
Κι α ,κανένας δεν σαλεύει τον στίχο μου όπου ρίχνω
Σαν δούν ίσως τον εύρουν χάρμα,αντέχω να γλυκάνω
Τι όμορφος που δεν είμαι,κάποτε όμορφος θα μοιάζω
Απ’ την κουτσή περπατησιά και την αιμοσταλιά μου
Ας λάμψουνε τα μάτια μου τώρα που δεν τα βγάζω
Με κούρασε πια η άχρηστη παμπάλαια αρματωσιά μου
Καλότυχος που η καμπάνα για μένα δεν χτυπάει
Θεόςδαιμόνιοι,χάροντες όλοι μ'έχουνε ξεχάσει
Αλλού πολύ μακρυά από δώ που η τρέλα μου γυρνάει
Θ'αφήσω την πιο λάγνα μου κραιπάλη να ξεσπάσει
Γραμμένο τ'ονομά μου σ'ελλαδίτικα ερμογυάλια
Κι είναι η ζωή μου από παράταιρους θρύλους καμωμένη
Ρεμβάζω ανάμεσα σ'ανάκατα,ανάξια κεφάλια
Μα η σκέψη μου ανυψώνεται πάλι ξεσπαθωμένη...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
