ειναι να μην πνιγεις για λιγη δροσια διχως μια βουτια μες σε τοση λαβα;
να'σαι ο χρονος
ο ανεξηγητος παντα
και μεσα να'σαι στον καθενα
κι ενα κομματι ψυχης
χανουμε που χανουμε συνεχεια
κι ολοενα κερδιζουμε πονο
δεν γινεται δεν λεει
να χανουμε και πιστη
καθε που πνιγομαστε
και χανεται το εδαφος
ολο και πιο κατω ολο και πιο πανω
καθε που αλλαζουμε
μυχια και κατασαρκα
ειναι ο,τι λειπει ξαφνου και πνιγει
που προστιθεται*
σε οσα μας μενουν
ατελειωτα
μα κι οσα φευγουν
