| |
"Απόψε θα ΄θελα να πεθάνω".
Ξεκινάω πάντα το διάλογο με τη ζωή
μ' αυτή τη φράση.
Κι έπειτα αναπολώ:
τα δειλινά στους ανθισμένους κήπους,
το γλυκό άρωμα του καλοκαιριού,
τη νοτισμένη γη του φθινοπώρου.
Για το χειμώνα αδιαφορώ.
Και για την άνοιξη το ίδιο.
Πάντα ήμουν των άκρων.
Μα νομίζω πως εδώ
είχα βρει μια ισορροπία.
Θυμάμαι τα παιχνίδια που έπαιζα παιδί,
τα γέλια, τις φωνές...
Κι έπειτα άρχισε νέα παρτίδα.
Ξαφνικά έγινα εγώ το πιόνι
στο παιχνίδι κάποιου άλλου.
Κι έτσι, σαν πλάσμα δίχως βούληση,
δεχόμουν στωικά κάθε πόνο,
κάθε ράπισμα στο μέρος της καρδιάς.
Αλλά πάντα περίμενα την επόμενη μέρα.
Κάτι μου έλεγε πως θα είναι καλύτερη.
Ακόμα περιμένω, όμως κουράζομαι εύκολα πια.
Μα νομίζω πως απόψε θα σταματήσω.
Νιώθω σαν εκείνους τους ναυτικούς,
που χάνουν το μπάρκο τους.
Τι γυρεύουν στη στεριά;
Κι εγώ τι γυρεύω στη ζωή;
Μηδενικό, ανυποψίαστο πλάσμα
μες στη φαιδρότητα του θείου παιχνιδιού.
Δεν γνωρίζω ούτε τους κανόνες,
έστω για να παίξω κι εγώ ισότιμα.
Ζωή, τι γυρεύεις από μένα;
Ό,τι κι αν σου ζήτησα,
το πήρες πριν το δώσεις
κι ό,τι κι αν είχα το ζήλεψες κι αυτό.
Κι αν θες να παίξω με δικούς σου όρους,
μάθε να μην υποτιμάς
την άδολη τόλμη του αδαούς,
γιατί κατέχει καλύτερα από σένα.
Κι ίσως κάτι να ξέρει,
όταν ψιθυρίζει στον καθρέφτη:
"Απόψε θα 'θελα να πεθάνω".
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
