μονο λαθη κανω
δεν εχω δεν υπαρχει αλλωστε αλλο τιποτα
να κοιταξω
φροντιζω καθρεφτες στην σκονη
να καθαριζω
μπορω και μπαινω
σε ολες τις τρυπες
μαυρες σαν αφωτιστη νυχτα
πανερμη -σαν ολα τα αστρα- και τα λαθη
αλλωστε δικα μου ειναι ολα κομματια
να βγαινω
σαμπως παει να πει εχω ακομη να δωσω
να μοιραστω
ο,τι δεν ανηκει κανενος
ο,τι διεκδικει για πάρτη του κανεις
το πυρ κι απο δροσερο νερο τον κανει
στυγνο αψυχο στεγνο σταχτη και μια σπιθα..
κι οταν πεφτω
παλι σε ενα ιδιο
το παλιο με νεο τωρα
ανευ προηγουμενου θε να κοιτω
την χολη ποιος καταλαβαινει;
ποιος την σταζει;
ποιος την ξερνοβολαει;
στο χωμα και στο νερό;
ποιος δεν ειναι απο πηλο;
ποιος δεν την εχει για θεό;
η ευτυχια θα 'ναι υπαρκτη
σαν μοιραζεται..
η τυχη ηχοι και ουχι τειχη
ηχοι που δια-περνουν τοιχους μας
ολα οσα επιστρεφει σε μας
να γιατι τιποτα τυχαιο
..απ'το κακο μας ως δυει
και αναττελει το καλο μας
ειναι εγνοια αγαπη αεί ερωτας
το απλο και ανεξηγητο μαζι
και το παραλογο να υπαρχει μονο δυστυχια
να μοιραζομαστε μοναχα δυστυχια και μεις
αλλο τιποτα να μην βλεπουμε απο μεσα της
γιατι τοτε παυει δεν υπαρχει πουθενα..
πραγματικα κανεις
γιατι το σωστο απο μονο του δεν υπαρχει το απολυτο κενο
θα μοιραζεται υπο μια αλλη μορφη και δεν χαριζεται
η ζωή θελει να δωσει ζωη για να υπαρξει
γιατι ο θανατος ερχεται μονος του ασυληπτος
για την ζωη που θελει να συλληφθει για να γεννηθει
ολοι μας κατι γεννανε
μα ολοι δεν γεννουν αποκλειστικά ή μονο ανθρωπους
-μονο παλευουν να συλλαβουν μεσα τους την ανθρωπια
κει που αλλοι τους την ριχνουν-
