Δάκρυσε απόψε ένα γιατί και έγινε κομμάτια η σιωπή του, έσπασε αθόρυβα το κορμί του και λάβα καυτή χύθηκε από κάθε συλλαβή του, που είναι και αναπνοή του. Και αν το ρώτησα γιατί, τόση πικρή είναι η στιγμή, δεν μου απάντησε το γιατί...μόνο μου έδειξε μια έρημο που ήταν για αιώνες μοναχή, δίχως να ΄χει συντροφιά, δίχως μια όαση πράσινη γλυκιά να της κρατάει παρηγοριά να της, ξεδιψάει τη φλόγα που 'χει στην καρδιά.
Άβυσσος του άλλου η στιγμή, άβυσσος και η σιωπή...ποιος μπορεί να απαντήσει γιατί δάκρυσε ένα γιατί;
