| Βαρέθηκα ποιήματα να γράφω
Λες κι έπαψα να ζω και ν' ανασαίνω
Βαρέθηκα τα θέλω μου να θάβω
Και σ' ένα σκοτεινό κελί να μπαίνω...
Θυμάμαι κάποιο μήνυμα δικό σου:
Τελεία.. και στο τέλος.. μία παύλα
Πως βρήκες, είπα πια, τον εαυτό σου
Και σαν τη χήρα φόρεσα τα μαύρα...
Μα άσπρη είν' η μέρα.. o ήλιος λάμπει
Κι αυτές οι πασχαλιές.. πώς ευωδιάζουν !
Ταξίδι σού 'ταξα μ' ένα καράβι
Μα όλα όσα λέω σε τρομάζουν...
Και κάθε που σε σκέφτομαι.. ζηλεύω
Κι αυτό το οξυγόνο π' ανασαίνεις
Τί πίνεις και τί τρως τώρα μαντεύω
Απόψε.. τί αγγίζεις.. τί ζεσταίνεις...
Βαρέθηκα ποιήματα να γράφω
Και συ.. έτσι απλά.. να ζεις μακριά μου
Μα άρχισα το σπίτι μου να βάφω
Στο χρώμα που μιλούν τα όνειρά μου...
|
| | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | Σχόλια: 6 Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | |
|