| |
Πέτρα, ξύλο και σίδερο
καίγονται
στην άλμη της θάλασσας
και τα παλιά αρχοντικά
βουβά
ξεραίνονται στην φουσκοθαλασσιά,
απ' ασβεστώματα γυμνά,
σαν σκελετοί,
στα δοκάρια τους.
Ο χρόνος βοηθός
στην όποια απογύμνωση...
Κομμένες κεφαλές
φοινίκων
ως μαύρα κορμιά στον ήλιο
και η άσφαλτος γκρίζα,
σαθρή,
χαραγματιές γιομάτη,
λες κι άνυδρο είναι κι αυτό σημείο
της γης.
Ζέστη,
κρύο,
βροχή κι αέρας...
λίγα αλλάζουν
απ΄τα βασικά στο τοπίο.
Οι άνθρωποι πολλά...
Σαλαμινομάχων και Τεύκρου
ανάμεσα,
τα ναυπηγεία
(διαλυτήρια της ιστορίας)
που διυλίζουν τον αέρα,
τα σπίτια
και τα σκουπίδια,
μάρτυρες συνεχείς
αυτής της αποστέωσης
μ' ένα καράβι σιδερένιο,
όλο σκουριά,
που κυττά
κοκκαλωμένο προς την ξηρά
απά σε χωματόδρομο αφημένο,
ξέχωρο,
μακριά από ηλίανθους και μαργαρίτες
την σκόνη του να απλώνει.
Φράχτες χαλασμένοι στις αλάνες,
λιόδεντρα νεαρά
κι αδέσποτα σκυλιά,
πιο φιλικά απ' τα δεμένα των δεσμών τους,
καλωσορίζουν ράθυμα
τον ερχομό σου
αποδιώχνοντας
πως στην μακρινή Αθήνα
και στον Πειραιά
που γειτνιάζουν,
τα τάλαντα των ηττημένων Περσών
διοικούν ακόμη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
