| |
| | Η ρυτίδα πως φταίει |  | | | Καλημέρα φίλοι μου, ευτυχώς ο Θεός...ίσως μας λυπήθηκε και αυτή την φορά, με τόσες αμαρτίες....καλά είναι, να μου είστε όλοι καλά. | | |
Στης ρυτίδας το βλέμμα
μιλώ, μην λυπάσαι.
Που είναι ο έρωτας, ρωτώ
κι` απαντά, δεν θυμάσαι.
Τη νιότη που ήταν γιορτή
είχε στολίδια λάθη
είχε κλωνάρια γιασεμί
μ` αρώματα να γράφει.
Είχε τα πάθη στο φιλί
στα μάτια και στα χείλη
μια θύμηση, ζεστή, καυτή
που`μοιάζε με φιτίλι.
Στης ρυτίδας το βλέμμα
μια φωτιά που δεν καίει
κι` όλο λέει το γέρμα
η ρυτίδα πως φταίει!
Σαν βραδιάζει νωρίς
κι` έχουν φύγει τα τρένα.
Τι μπορείς να της πείς.
Με μικρούλα μια πένα!
Έχει απόψε φεγγάρι μονό
σ` αραξοβόλι ένα στασίδι
μην σκεφτείς πως πονώ.
Στου έρωτα το ταξίδι.
Φύγαν το δείλι πουλιά
που ήταν τόσο ερωτευμένα
κι` είχαν στήσει φωλιά
κει, στο σταθμό στα τρένα.
Στης ρυτίδας το βλέμμα
έχει ο πλάτανος κλωνιά!!
κι είναι μεγάλο ψέμα...
πως έχει ο πόθος! λησμονιά
Του έρωτα ο πυρετός
με πυρκαγιά που μοιάζει
της καρδιάς ο στεναγμός
που στ` άστρα σ` ανεβάζει.
Δεν θα γεράσει, θα χαθεί
γλυκά σαν σουρουπώνει
ίσως κάποτε θα`ρθεί.
Στων ονείρων σου σεντόνι!
Στης ρυτίδας το βλέμμα
γύρε γλυκά κι` αποκοιμήσου
και πες, δεν ήταν ένα ψέμα.
Μια Κυριακή! ήταν δική σου.
Αδαμοπούλου Γεωργία
20-7-2019
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
20-07-2019 @ 07:42 | Μια προσευχή.
Θα γράψω δυο λόγια για τον σεισμό που ζήσαμε χθες και μας έκανε να νιώσουμε πόσο μάταια είναι όλα, η αετοφωλιά είναι πολύ ψηλά και πήγαινε πέρα δώθε σαν το κληρονομικό ρολόι στο τοίχο, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι τώρα θα έρθει ολόκληρη στο κεφάλι μου.
Μπήκα κάτω από την τραπεζαρία κι` έλεγα συνέχεια...Παναγία μου, Παναγία μου, από την ώρα που άρχισε μέχρι να κατέβω πανικόβλητη τις σκάλες και να βρεθώ στην αλάνα με μόνη σκέψη ότι ευτυχώς δεν ήταν στο σπίτι το παιδί μου, πόσο μάταια είναι όλα τελικά πασχίζουμε μια ζωή να φτιάξουμε...πολλά ντουβάρια, ακριβά έπιπλα που κανείς δεν μας εγγυάται ότι δεν θα έρθουν στο κεφάλι μας,μαζί με τα σεμέν!!
Ένοιωσα ανίσχυρη, ένα τίποτα, περιστοιχισμένη από τον κόπο μιας ζωής κι` είχα μόνο μια ελπίδα στην αυθόρμητη προσευχή!! που την ξεχνώ όλες τις υπόλοιπες μέρες.Σας ευχαριστώ.
::love.:: ::love.:: ::love.:: | | eclipsi00
20-07-2019 @ 08:35 | ************************************************************************
Φίλτατη μμμ Γεωργία,
Σε αυτό το βιαστικό μας ταξιδεμα στη γης όλοι
Μας αφήνουμε μιαν ανάσα... Μια πορεία που
Ευμορφη διαγράφουμε στο μονοπάτι της
Ζωής μας... Άλλοτε δημιουργούμε αμέτρητα
Κι άλλοτε πάλι τα χάνουμε όλα!!!
Το ζητούμενο είναι γλυκιά μμ να απολαμβανουμε
Καθεμιά μας μέρα, όπως έλεγε ένας ηλικιωμένος
Γείτονας μας σοφά :"ΜΕ ΠΌΝΟ & ΚΛΆΜΑ ΓΥΜΝΟΙ
ΕΡΧΌΜΑΣΤΕ & ΈΤΣΙ ΑΚΡΙΒΏΣ... 'ΦΕΎΓΟΥΜΕ'!!!
ΔΙΧΩς ΝΑ ΓΝΩΡΊΖΟΥΜΕ ΠΌΤΕ ΛΉΓΕΙ
ΤΟ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ ΜΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΉΚΕΙ ΜΟΝΑΔΙΚΆ. & _"
Η ΖΩΉ ΕΊΝΑΙ... ΑΓΕΡΑς!!! Κοριτσάκι μου
Μέχρι να τον ανασάνεις.... Φεύγει
Απρόσμενα με το λαμπερό ξυπνημα
Της μέρας. & _
Σσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσ άκου
Άκου..... Άκου....!!!!
ΛΑΜΠΕΡΈΣ ΓΙΑΣΕΜΕΝΙΕΣ ΚΑΛΛΗΜΕΡΕς!!!!!
Γειά μας!!!!!
*Λ Α Μ Ψ Η *
********************************************************************* ::love.:: ::hug.:: ::hug.:: | | ακριτας
20-07-2019 @ 09:39 | Του έρωτα ο πυρετός
με πυρκαγιά που μοιάζει
της καρδιάς ο στεναγμός
που στ` άστρα σ` ανεβάζει.
::up.:: ::rock.:: ::up.:: | | Euler2
20-07-2019 @ 12:24 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Αγιοβλασιτης
21-07-2019 @ 11:18 | ...όσοι αποκτούν ρυτίδες σημαίνει οτι εζησαν
αρκετα. ...
Αλίμονο σε αυτούς που δεν αποκτούν. . ::theos.::
::theos.:: ::theos.:: | | Κων/νος Ντζ
21-07-2019 @ 21:40 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
