| |
Μάρτιος 1992, ΚΕΜΧ Ναύπλιο, ένα παιδί φτάνει από ταξίδι μακρινό, σε ένα καινούριο τόπο.
Στο λεωφορείο αμίλητα παιδιά κοιτάζουν απ΄το παράθυρο...αλλά βλέπουν εντός τους μόνο, σε αυτά που έμειναν πίσω...Κουρεμένα κεφάλια, κι οι σιωπές ενωμένες...
Πλησιάζοντας στην πύλη τα βλέμματα είναι χαμηλωμένα...
Παραδίδω την ταυτότητα αλλά υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι δεν θα μου την πάρουν...όχι τουλάχιστον όπως φαντάζονται...2 ημέρες μετά ντυμένος στα χακί, πρωινό εγερτήριο, φωνές, όλοι τρέχουν, και εγώ κοντοστέκομαι δίπλα στο συρματόπλεγμα και βλέπω την ανατολή του ηλίου μέσα από τα σύρματα...κάπως έτσι αισθάνονται και οι φυλακισμένοι σκέφτομαι..
Η σκηνή αυτή μου έχει μείνει αξέχαστη...και αυτές οι σκέψεις που ακολουθούν αφιερώνονται σε όσους έχουν ζήσει την ίδια σκηνή ξανά και ξανά...
Χωρίς ταυτότητα στην άκρη εδώ του κόσμου,
Σε μια παράξενη πατρίδα τριγυρνώ
Μια σάπια ελπίδα μέσ' το χρόνο είναι το φως μου,
Πως θα 'ρθει κάποτε ο καιρός να απολυθώ.
Ελπίδες και όνειρα σταμάτησαν στην πύλη
Του στρατοπέδου μιας παράξενης πομπής.
Πίσω δεν έμειναν εχθροί, μα ούτε και φίλοι
Πίσω μας έμεινε το χρώμα της αυγής.
Φυλακισμένος βγαίνει ο ήλιος του Ναυπλίου
Συρματοπλέγματα παντού και σιδεριές.
Κι όταν το χρώμα ομορφαίνει του ηλίου
Πίσω απ' τα σύρματα ανεβαίνουν προσευχές.
Μια παράξενη σιωπή μας αρρωσταίνει
Κι η μοναξιά της αποχής απ' τη ζωή
Της συντροφιάς η θύμηση αργοπεθαίνει,
Κι είναι στα μάτια η αγωνία φανερή.
Μετά την κόλαση θα βγει το ουράνιο τόξο
Σκέφτομαι μέσα μου και δύναμη αντλώ
Και ίσως να βρω για λίγο το κουράγιο,
Να πω πως κάποιος με θυμάται κάτω εδώ.
Τα βράδια κοίταζα θυμάμαι ένα αστέρι
Και μου είχες πει θα το κοιτάζουμε μαζί.
Ένοιωσα λίγο πως μου έπιασες το χέρι
Κι άφησα υπόσχεση για την επιστροφή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
