| |
με ο,τι κι αν ασχοληθει ο ανθρωπος
μα με ο,τι κι αν θελει να πει
θα βρισκει κατι μονιμως μπροστα του.
αυτο που αν θεωρει εχθρο του τον μονο
θα πολεμησει μεχρι τελικης πτωσης
-με το αδυνατον κοινως -
οπου τον βρει και οπως..
και θα τον βρισκει οπου και να βρεθει
διχως ποτε να το βρει..
να το δει στα ματια σου
ανεκτιμητο θα μεινει
ο,τι μαζι σου μοιραστει
ειτε φιλι ειναι αυτο ειτε κουβεντα ειτε βουτια
αξια δεν θα'χει
οσο για δεδομενο βλεπει και στο προγραμμα
ουσια με μερακι και στον καφε ακομη..
ομως ας μην συγχεεται με αυτο που λεμε
τυπικες διαδικασιες και σωστες αναλογιες..
κι αν δεν χανει το μετρο κι οποτε σερνεται
ειναι γιατι κανεις κοκκος και καμια σταγονα
δεν εχει να κανει με σταγονομετρα και μεζουρες
αυτο που κανεις με δικα του λογια το λεει ψυχη.
το αλιμονο εδω -εχω απηυδησει κι εγω-
ειναι ολοενα να λαμβανεται σαν μονο μια λεξη
κι αλλο τιποτα. να προκαλει δυσφοριας κακοβουλες
γκριματσες, που με χαμογελα παλευουν
και μοχθουν να μοιασουν.
κι οπως το ζωο ειναι θα μπορουσαμε να πουμε
προ- θαλαμος του ανθρωπου
ειναι η ψυχη του καθε οντος
θαλαμος με ουρανο διχως τοιχους.
ο,τι δεν γινετε να εγκαταλειφθει
να περιοριστει να απομονωθει να σβησει
μητε πισω μητε μπρος
κι οποτε πιστευουμε οτι το κανουμε.
ειναι το αναποσπαστο του σωματος
ενεργο και οποτε διχως σαρκα και οστα.
κερι που δεν σβηνει με την αγνοηση.
οποτε δεν βλεπουμε φως
μονο επειδη αρνιομαστε
το κενο που νιωθουμε.
και δεν το αντεχουμε
οπως παρανοουμε το καθετι που συνανταμε
κι οπως του φερομαστε.
ή αλλιως,
μονο ετσι το υποφερουμε διαρκως-
με συνεχεις στο συνεχες παρανοησεις.
ειθισται να τις βαφτιζουμε και επιλογες
και αγαπημενες συνηθειες εκουσιως.
οπως το να ξεχωρισουμε
τον χρονο μας απο τον αχρονο-
μα μονο το πνευμα απο το σωμα μας επιδιωκουμε.. .
σαμπως εκμεταλευοντας το στο επακρο
κανουμε το σωμα αφθαρτο. μια στιγμη αιωνια μονο.
συγχεοντας ή παραβλεπτοντας
τον μικρο και μεγαλο κοσμο.
οπως ενα αστερι στον ουρανο, μα κι ενα αστερι στην γη.
τον υλικο και αυλο κοσμο.
το αδυνατο να διαχωριστει το ενα με οσες εκρηξεις.
θα ειναι η εναλλαγη που μας διαχωριζει
οσο το φως παιρνει σαρκα.
το μεν πνευμα αιωνιο στον αερα
το δε σωμα προσκαιρο στο χωμα
καποτε ενα με το χωμα.
ετσι πολυ χονδρικα και απλοικα
-ειμαι-
μαζι με οσα δεν φανταζομαι και οσα θα μου διαφευγουν.
ολα μαζι.
σαμπως ζησουμε μαζι.
με ο,τι θα μας διαφευγει αρμονικα.
σφαιρικα το ο,τι μας οριζει η ψυχη.
η ολοκληρωση της- δικη μας.
κι εμεις το μεσο της κι αυτη το μεσο μας.
πιθανο τα αστερια να επιστρεφουν στον ουρανο
ωσοτου να μην χρειαζεται αλλο να ξανα πεσουν..
ισως καποτε γινουν ολα
σαν να μην υπηρξαν ποτε..
οπως καποτε ξεκινησαν απο το τιποτα
και ηρθαν απο το πουθενα.
μα μονο η παρανοηση
και με την αλαζονεια διαρκως της αλαθητης νοησης
επιφερει επιπτωσεις
δυσμενεις πτωσεις.
το πνευμα ελευθερο για το αντιθετο, και το σωμα μαζι.
μα μονο το χειραγωγημενο μυαλο
κι η απληστια του ανθρωπου
που δεν νοει την ηττα σαν οδο νικηφόρα
τα κανει μονιμως πουτανα.
μπραβο λοιπον οπως το επιζητουν
οσοι λιγοι δεν ειναι
και πουθενα δεν ειναι
αδιαμαρτυρητα -οποτε- παρακαλω.
φρεσκαρουν τις μασκες στην πρωτη κηλιδα
αιματος και ιδρωτα και στον υπνο την φορανε.
δεν προκαλει συγχυση και εναντιωση οταν ξυπνανε
βοηθαει να ξεχνανε ο,τι κι αν ειδαν κι ο,τι δεν θα δουν.
και ποιοι να'ναι ;
καποτε δεν θα γραψω τιποτα
και θα γραφτει μονο του
θα με γραψει αυτο
το τιποτα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
