| |
Γλάρος πετά κοντά στον κάμπο των κυμάτων και το γλαυκό χαίρεται το ανέμελο και το χαρωπό, το λεύτερο και το αθώο λευκό και οι αλμυρές φωνές γίνονται γλυκές του έρωτα κραυγές σαν οι χρυσαφένιες ακτές νιώθουν των ταξιδιών τις πρώτες ανάσες και πνοές...
Γλάρος πετά στην πεδιάδα της φυγής, του ορίζοντα και της πιο μακρινής όμορφης ευχής που γράφει μια κορασιά σε 'να μαντίλι που ο άνεμος παίρνει αγκαλιά και το τραβά μαζί του σε μέρη άγνωρα και ονειρικά σε τόπους ρόδων και γιασεμιών, σε βλέμματα του γυρισμού κουρασμένων ναυτικών...
Γλάρος πετά και ένα δελφίνι υψώνεται ψηλά και τον κοιτά και πριν χαθεί στης θάλασσας τα σωθικά αστράφτει στο σώμα του της φύσης η αθώα αρχοντιά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
