| |
Χρόνια οπίσω αρκετά με πηαίνει απόψ’η σκέψη
και σπρώχνουνε οι θύμησες την πένα στο χαρτί,
να γράψει όσα εγίνανε τότες στη Μυτιλήνη
σ’κείνης της ακατάλυτης τση νιότης εορτή.
Ήτανε τότες ένα μπαρ που Μάη το ελέγαν
κι εκεί τη δίψα εσβήναμε για μέθη κάθ’αργά,
Λάμπης-Λεύτερης, ο Κωστής ,οι Γιάννηδες κι ο Χάρης
που εμπλέκανε για χάρη μου συνέχεια σε καυγά.
Έφλεγ’η νιότη τότεσας τις άδολες καρδιές μας
κι έβραζε και το αίμα μας στις φλέγες του κορμιού,
με πάθος εκινούσαμε για σαματά και μέθη,
ως κάνει κάθε που πεινά η λύσσα τ’αγριμιού.
Μια νύχτα που είχαμε ρακί και ρούμι ανακατώσει
κι έτρεχ’αβάνα στο αίμα μας κόκκινη και χρυσή,
ξέσπασε άγριος καυγάς με κάποιους μιστοφόρους
που απο της Μάλτας ήτανε το γαλανό νησί.
Στα χέρια επιαστήκαμε μα ένας απο δαύτους ,
ωσάν πουλί φτεράκισε πάρα πολύ ψηλά
και με γροθιά μου τσάκισε ο άτιμος τη μύτη
κι άρχισε ασταμάτητα το αίμα τζη να κυλά.
Κι ο Χάρης που επάσχιζε να τους καταλαγιάσει
κι εφώναζε «Guys relax!Lets stop this fucken figth!»
ένα μπουκέτο έφαε και του ‘σπασ’ένα δόντι
και συνεχίστηκ’ο καυγάς κι άλλο στο κλαμπ that night.
Εγώ το φως μου έχασα κι έβλεπα γύρω αστέρια
κι ο Χάρης μ’αναμάζεψε,φύγαμ’αγκαλιαστά,
μέσα στην πρόσκαιρη χαρά που δίδει πάντα η μέθη,
πριν σε γκρεμίσει απ’της χαράς για πάντα τα σκαλιά.
Μια νύχτα πάλι εσμίξαμε ξανα με τους Μαλτέζους,
στο ίδιο μπαρ που πριν καιρό ανταλλάζαμε γροθιές,
μα δώσαμε τα χέρια μας και φίλοι γίναμ’ όλοι
κι ανακωχή εκυρήξαμε μεθώντας με ρακές!
Άχι παντέρμη εποχή , πόσο γοργά εχάθης
μια μέρ’αλήθεια δεν περνά που δε θα στορηθώ,
τέτοιες εικόνες άγριες που γλυκασμό εκρύβαν,
αφού η ψυχή ναυγάγησε στης Λέσβου το βυθό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
