| |
Εκεί που τελειώνει η σιωπή
Κατεδαφίζεται κι η μοναξιά μου
Λαμποκοπάει η μνήμη μου
Παίρνουν φωτιά τα ενδόμυχα της
Και περιμένει όπως πάντα καταμεσής
Των ανθρωπίνων μου
Με τους λυγμούς των ονείρων συντροφιά
Να περάσεις ποιήτρια αγαπημένη
Καταιγίδα να πέσεις
Στην ανελέητη κάψα της αγάπης μου
Κι ύστερα ξεδιπλώνοντας
Τον περιβόητο ορίζοντά σου
Και την άνοιξη την καταγάλανή σου
Να της δώσεις υπόσταση
Εσύ εσύ εσύ
Που ξεπροβάλλεις ξανά και ξανά
Ποτιστική του μυαλού μου
Εσύ ,η διαρκώς ορατή
Στο τετράγωνο κάδρο της φωτογραφίας σου
Όπου υπάρχεις όσο κι αν ξεμακραίνεις
Δεν χάνεσαι,σε φαντάζομαι κιόλας
Με το φώς της ελπίδας
Αργά να πλησιάζεις
Να μπαίνεις στο αίμα μου
Να διαπλέεις τις φλέβες μου
Και να φτάνεις στην καρδιά μου
Εκεί που ήσουν,είσαι και θα είσαι
Πάντα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
