| |
η λήθη
Ξεχείλισε η απονιά και γέμισε μύριους τόνους,
της άνοιξης το αγκάλιασμα ακόμα αιμορραγεί,
στέριωσε η κακία πια με τους φριχτούς τους πόνους
κι η λήθη καταπιάστηκε να κλείσει την πληγή.
Εγώ τη λήθη αγάπησα για να βρεθώ σιμά σου,
ξερρίζωσα με τα χέρια μου το μίσος το φθονερό,
έψαξα ματιά αγγελική να βρω στο κοίταγμα σου,
και σε ερήμους κατάξερους να πιω λίγο νερό.
Περάσαν οι χρόνοι οι παιδικοί, σαν μια ανάσα φύγαν,
που ακουμπούσαν τρυφερά στην παιδική καρδιά,
μόνο κακίες και συμφορές αντάμα απομείναν,
με μίας θλίψης απαντοχή να φτύνει στα κρυφά.
Ένας μεγάλος εγωισμός που τρύπαγε τα χείλη
έσβησε με το σάλιο του ψυχρά την ανθρωπιά,
άνοιξε όμως αγκαλιές μέσα στο ασφοδίλι,
κι έδειχνε δρόμο φεγγαριού, Αυγερινού σκιά.
Όλα χανότανε με μιας σε μια αναγκαία λήθη
κι ο θάνατος απόκαμε τρέχοντας να την βρει,
οι δράκοντες σκοτώθηκαν στο ίδιο παραμύθι,
και μείνανε οι κακίες τους με την ψυχή χλωμή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
