| |
Δύσκολοι καιροί μα πρέπει να το πιστέψεις
Πώς σ' έφερε στον κόσμο ένα γενναίο κάρμα
Κι ανέβηκες ορθός στης ζήσης σου το άρμα
Σαν βρήκες το δρόμο ανοικτό να ταξιδέψεις
Και νάσαι, τώρα πια σταμάτησες εδώ
Που κατρακύλησες σαν σκουριασμένο κέρμα
Τάχα είναι σταθμός ή το μοιραίο σου τέρμα
Μια ξαφνική σιγή μες στον συνωστισμό;
Ήρθε η ώρα ,να σκάψεις μύθους και χρονικά
Για πρόσωπα ανάγλυφα και βαλσαμωμένα
Ρίξε και δυό ζάρια σου μεταμορφωμένα
Για σένα που ζυγίζεις μ' αμφίβολα σταθμά
Σπάσε τα κάτοπτρα και σκίσε τις οθόνες
Της μνήμης σου άναψε λαμπτήρες προβολείς
ψάξε τρελλά να βρείς το μέλι να τραφείς
Που σου το προσφέρουν κάθε χαράς εικόνες
Είσαι έφηβος αγέραστος ένα μικρό παιδί
Με βλέμμα,κίνηση και λόγια των στιγμών
Γύρω κι εντός σου το μέλλον των ζωντανών
Που θριάμβου φωνάζουν ιαχές με πόνο και μ'οργή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
