| |
Πάνω στα σύννεφα εστρωσα να κοιμηθείς σεντόνι,
να 'σαι για μένα ανατολή κάθε που ξημερώνει...
Κι από τον ήλιο κρέμασα ως τ' ασημί φεγγάρι
μια κούνια για παιχνίδι σου, τ' ανέμου γεννητάρι...
Να γίνει αέρας δροσερός τ' αρωμα του κορμιού σου
κι όταν κλείνεις τα μάτια σου να πάει μακρυά ο νους σου...
Τα σύννεφα αρνήθηκες, την κούνια που 'χα φτιάξει
και δρόμους πήρες κι έφυγες, πουλί που 'χει πετάξει...
Τα νέφη που κοιμήθηκες, βροχές τώρα μου δίνουν
τον ήλιο, το φεγγάρι μου από την όψη σβήνουν...
Κι εγώ κοιτάζω το νερό στα χέρια μου να πέφτει
και ντρέπομαι τα μάτια μου να δω μες στον καθρέφτη...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
