| |
Γαλάζιο σύννεφο απόψε η μοναξιά μου
Που κλείνει μέσα του βροχή, χαρά κι ελπίδα
Για όσα πόθησα, όσα έζησα, όσα είδα
Κι όσα δεν έφτασε ν' αγγίξει η ματιά μου...
Κάποτε λέω.. θα ξεσπάσει καταιγίδα
Μα πώς φοβάμαι μην τα πάντα παρασύρει
Μέχρι κι εκείνον που στον ώμο μου είχε γείρει
Κι ήταν τα χέρια του μονάκριβή μου ασπίδα...
Μα πάλι λέω πως δεν πρέπει να κρατούμε
Στις κλειδωμένες μας αρθρώσεις παρελθόντα
Μήτε και μέλλοντα.. σαν δεν γενούν παρόντα
Πρέπει να μάθουμε τους φόβους να νικούμε...
Ας είναι νά 'ρθει αστραπή να με φωτίσει
Μέσα στα σύννεφα δεν θέλω να κοιμάμαι
Τα δάκρυά σου να φορώ και να λυπάμαι
Καλύτερα ο κεραυνός να με τσακίσει...
Γαλάζιος έρωτας στα χείλη το φιλί σου
Μα ούτε λέξη στη σιωπή δεν περισσεύει
Ο εαυτός μου με τις σάρκες του παλεύει
Ζεστή η ανάσα μου.. θαμπώνει το γυαλί σου...
Μα λέω πιότερο αν κάτι ήτανε ν' αξίζει
Από τον λάγνο εγωϊσμό της αυταπάτης
Θά 'χαμε βρει τα μονοπάτια της αγάπης
Μα σαν τελειώσει μια ζωή.. δεν ξαναρχίζει...
30-9-2014
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
