| |
Σε μια λεπτή γραμμή ακροβατούμε μεταξύ τρέλας και λογικής...
Εκεί που η παράνοια παραμονεύει,
μέσα σ’αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα
που είν’αρκετά , τον εαυτό σου μια για πάντα να ξεχάσεις... Μετά δεν έχει πισωγύρισμα,
μόνο οι σκληροί-αμείλικτα-
κρύβουν καλά ό,τι τους γδέρνει την ψυχή,
μα εμείς σκληροί δεν είμαστε ,
μοιάζουμ’επαίτες της χαράς,και ζούμε δίχως αύριο,
σε μια εποχή απρόσιτη, καθώς τα δίφορα άνθη του κακού.
μες την ψυχή μας βλαστοσέρνουνε...
Κι ενώ προχτές στον μαυροφόρο ουρανό,
λαμπύριζε το φέγγος μήνης Αυγουστιάτικης
κι η μουσική με ξόριζε στο άπειρο,
μια πεμπτουσία λυρική,
λαλιές αρχέγονες που κρυφοί μύστες πλάξαν
'πο αίμα και φωθιά , για να σκορπίζουνε με τη σειρά τους πάθη στις καρδιές ,
στο νου μου στριφογύριζε σαν φλογισμένη ρόδα της κολάσεως,
ερώτημα που έφερνε ο καιρός στα μάτια μου...
Πόσα πολλά ξοδιάζει ο άνθρωπος για να πεθάνει;
Μα για να ζήσει αληθινά ,τίποτα δεν ξοδιάζει,
αφού φοβάται της αλήθειας την απαράμιλλη δικιοσύνη...
Φοβάται ο άνθρωπος να ζήσει αληθινά,
γι’αυτό ξοδιάζει τη ζωή για να πεθάνει...
Κι έμεινα εκεί κάτω απ’το πεύκο,
να κρατώ το κουκουνάρι
και η βελόνα του μου τρύπησε για πάντα την καρδιά,
ξέρεις οι ονειροπόλοι την αστερόσκονη τ’Αυγούστου δεν αντέχουν,
γιατί μια τρέλα μέσα τους πανάρχαια κοιμάται...
Έχεις ποτέ σε βάραθρο ανίερο βυθιστεί;
Εκεί που ακόμα και ο ίδιος σου ο εαυτός σου λέει ψέματα,
σου λέει «ναι καλά είσαι εδώ, μην ζητάς πιο πολλά!
Βολέψου κρατώντας το χέρι όσο γίνεται στην σκανδάλη πιο κοντά,
μέχρ’η ελπίδα η στερνή να κουραστεί και να πεθάνει...»
Κι όμως δεν είναι ο εαυτός σου...
Κι αν ονειρεύεσαι τα ύψη , μάθε πως και ο Βρούμπελ ύψη ονειρεύτηκε ,
μα οι κραυγές του δαίμονα στο βάραθρο της μέθης εβυθίσανε
-κύρηξ'ο Νίτσε πως νεκρώθηκ' ο Θεός-
και ο χαλκός τρελάθηκε και τον ετελείωσε σ’ένα παράθυρο απο χιόνι...
Είδα προχθές και ανηφόριζε κάποιος στην σκοτεινιά,
σέρνοντας το κουφάρι ντου στο κυπαρίσσι...
Μα άκουσε με αν θες!
Ακόμα κι αν η μοναξιά σου βάλει χειροπέδες ,
ακόμα κι αν τα πάντα γύρω σου πεθάνουνε ,
ακόμα κι αν τα πάντα έχεις χάσει, πρόσεξε αγαπημένε αναγνώστη
κι ένα σ’εκλιπαρώ ποτέ μη χάσεις...
Στον εαυτό σου ό,τι εκτίμηση έχεις να μην χασεις...
Πάλεψε μόνο εκείνη να μη χασεις,
γιατί η λήθη είναι στα δυο βήματα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
