| |
Σαν Δον-Κιχώτης κουζουλός,στης τρέλας την οδύνη,
σαφή με τσ'ανεμόμυλους παλεύω τση καρδιάς,
γιατί ν'αλλαξει ο ντουνιάς λογάται δικιοσύνη
κι η μόνη επανάσταση που ρέγετ'ο γραφιάς...
Έχω τη Ροσινάντε μου,τση ποίησης το άτι,
που μιά γρινιάζει και φυσά κι αγριγιοχλιμιντρά
κι άλλες με βγάνει στ'ουρανου τσι ροδισμένες φλέγες
και 'φαίνει το βελόνι τζη στη ράχη μου φτερά.
Σαν ιδαλγός ρομαντικός που στάζει προδοσία,
ψάχνω να βρω τη Μάντσα μου στ'ονειρου την στραθιά,
βαστώ σκούταρι τση καρδιάς πάντα την καλοσύνη
κι ένα κοντάρι ακάπνιστο στσ'αμάχης τη φωθιά...
Αχ Δουλτσινέα μου γλυκειά τα μάγια σου θα λύσω , αρματωμένος έρχομαι κι ο Σάντσο μου κλουθά
κι η σκέψη πως προσμένει με η δροσερή σου αγκάλη,
σαν τση Σεβίγιας το κρασί το κόκκινο μεθά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
