| |
Άστραψε φώς στον εαυτό μου
Μια σημαία στα χέρια μου
Η ποίηση πρεπει νάναι
Εδώ ας τη ρίξω στο χαρτί
Βαθύς γκρεμός η δυσκολία αρχίζει
Έμεινα μόνος
Με του μυστηρίου τη γητειά
Να γδύνω τα ράκη
Με τα δάχτυλα του οίχτου
Για να γράψω με επιεικεια
Το νέο μου τραγούδι
Μα ο πόνος τωρα ωρίμασε
Βρήκα το ακέριο πρόσωπό μου
Κι όρθιος ταπεινός
Δεσμώτης των ενστίχτων
Άβρετο προσόν
Άγνωστος κόσμος κι άμετρος
Κρατώ έναν θησαυρό
Να τον υψώσω μπρός στο φώς
Αμφίρροπος ακόμα στέκω
Μα ανθίζουνε οι λεξεις
Και πέφτουν σαν κόκκινοι καρποί
Στη φούχτα σου
Αστράφτει το φώς ανάμεσά μας
Αυτός ο δρόμος δεν έχει γυρισμό
Μένω λοιπόν…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
