| |
Αφουγκραζόμουνα του αγέρα σου το χνώτο
τις ώρες που ‘βγαιναν οι δαίμονες στ’ αλώνια
ήθελα πάντα το αγαπώ σου να ‘χει κρότο
να ξαποστέλνει στα σκοτάδια τη διχόνοια
Αφουγκραζόμουνα στον έρωτα το.. Αχ! σου
τις μαύρες σκέψεις, σου ‘χα πει: «Ξέχαστες, άστες,
πάντα στις ήττες σου θα είμαι ο Σεβάχ σου,
για να ‘ναι ανθρώπινοι της νύχτας σου οι δυνάστες»
Μου είχες πει να τον παλεύω τον καιρό
σου ‘λεγα: θέλω, μα δεν ξέρω αν μπορώ,
είναι και τούτο της νυχτιάς το μετερίζι
πως να ‘βγει ανόθευτη η αυγή; Ποιος το γνωρίζει;
Αντιπαλεύαμε τις νύχτες τα δαιμόνια
σε είχα πείσει, για ένα σμίξιμο στις φτέρες
να δροσιστούνε τα κορμιά στης γης τ’ αλώνια
να στολιστούνε με του έρωτα τις μέρες.
Και στις φουρτούνες, σου ‘χα πει να μη φοβάσαι,
να ξανεμίσεις τις σημαίες των αγώνων
κι όταν η Τρίαινα χτυπά, δίπλα μου να ‘σαι
να μείνει πίσω το νησί των Λαιστρυγόνων
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
