| |
| | Υπαρξιακές αναζητήσεις |  | | |
Σήμερα έχω τα υπαρξιακά μου... νιώθω πολύ μόνη μου... νιώθω ότι όλοι οι φίλοι μου με έχουν εγκαταλείψει... εκτός από τους "φίλους" του ιντερνετ... που, ας μην έχουμε αυταπάτες, στην πραγματικότητα δεν είναι φίλοι... βάζουν χεράκια, likes, καρδούλες, γελάνε μ' αυτά που ανεβάζεις... μπορεί να σου πουν και δυο κουβέντες... αυτάαααα.... Κι οι άλλοι οι φίλοι, οι "κανονικοί", πότε ήταν η τελευταία φορά που σε πήραν ένα τηλέφωνο, έτσι στο άσχετο, απλά για να δουν αν είσαι καλά... Οι περισσότεροι μόνο όταν θα σε χρειαστούν για κάτι θα σε θυμηθούν... όταν έχουν αυτοί την ανάγκη σου... για τις δικές σου ανάγκες κανένας δεν νοιάζεται... Και κάθε φορά που θα μιλήσουμε τυχαία, σε γιορτές και γενέθλια ή γιατί πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλον στο σουπερμάρκετ ή σε κάποια εκδήλωση, πάντα θα πούμε πως "χαθήκαμε" και "να κανονίσουμε"... αλλά κατά βάθος όλοι ξέρουμε ότι και πάλι θα χαθούμε... και πάλι δεν θα κανονίσουμε τίποτα... γιατί ο καθένας μας είναι κλεισμένος στη δική του ρουτίνα... στο μικρό του κόσμο... τρέχει πάνω κάτω... και τον ελεύθερό του χρόνο "ξεκουράζεται" σπαταλώντας τον στο ιντερνετ... σε ανούσια likes... γελώντας μόνος του σαν χαζός μπροστά σε μια οθόνη... πως καταντήσαμε έτσι αδελφέ μου...
Κι εγώ... κουράστηκα να είμαι η δυνατή... κουράστηκα να είμαι αυτή που προσπαθεί... Χαμογελώ ναι... αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι καλά... χαμογελώ γιατί αν σταματήσω να χαμογελώ χάθηκα... Φοβάμαι... φοβάμαι μην υψωθούν και πάλι μπρος μου οι μαύροι τοίχοι της κατάθλιψης... Χαμογελώ... αλλά είναι φορές που η καρδιά μου κλαίει... Κουράστηκα να παλεύω με τη μοναξιά της ψυχής μου... Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στην οικογένειά μου... τους δικούς μου ανθρώπους... αυτούς που μ' αγαπάνε αληθινά, γνήσια, που είναι πάντα δίπλα μου... αλλά η ψυχή έχει ανάγκη κι από φίλους... και με λυπεί το πως μας έχει καταπιεί έτσι η αποξένωση... Κι άμα τύχει να βρούμε ένα άνθρωπο να μας δώσει λίγη σημασία... να δείξει πως νοιάζεται... δεν ξέρουμε πως να το διαχειριστούμε... Διψάμε τόσο πολύ για επικοινωνία και αγάπη... και στην προσπάθειά μας να καλύψουμε το κενό της ψυχής μας γινόμαστε βάρος... ο ενθουσιασμός μας γίνεται καταπίεση... και στο τέλος τον χάνουμε κι αυτόν... τον μόνο που μας άπλωσε το χέρι... που είδε το παιδάκι που κρύβεται μέσα μας και κάθισε μαζί του να παίξει...
Και όχι... δεν χρειάζομαι ψυχολόγο... ο ψυχολόγος δεν είναι φίλος σου... ένας επαγγελματίας είναι που πληρώνεται για να του λες αυτά που θα έπρεπε να λες στους φίλους σου... Δεν λέω... κάποιες φορές βοηθάει... και δεν είναι κακό να πηγαίνουμε... αλλά αυτό που όλοι έχουμε ανάγκη είναι πραγματικούς φίλους και όχι "φίλους επί πληρωμή"... ανθρώπους που να μας αγαπάνε και να νοιάζονται για μας... που θα μας πούν τον καλό τους το λόγο και θα μας ρίξουν και μια σφαλιάρα όταν τη χρειαζόμαστε...
Τες πα... αν θέλετε, κάντε μου μια χάρη... σήμερα... πάρτε τηλέφωνο ένα φίλο σας... έτσι... χωρίς λόγο... απλά για να τον ρωτήσετε αν είναι καλά... Όχι μήνυμα... τηλέφωνο... ν' ακούσετε ο ένας τη φωνή του άλλου... ή ακόμα καλύτερα βιντεοκλήση... ή ακόμα ακόμα καλύτερα πηγαίνετε για καφέ... Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω κι εγώ... Είναι κρίμα να αφήνουμε ανθρώπους που αγαπάμε να χάνονται από τη ζωή μας γιατί "δεν έχουμε χρόνο"... Ο χρόνος είναι κάτι το πολύ σχετικό... Πάντα μπορούμε να δημιουργήσουμε χρόνο αν πραγματικά θέλουμε να κάνουμε κάτι... Είναι καθαρά θέμα προτεραιοτήτων... Ας κάνουμε τους φίλους μας προτεραιότητα...
Ξέρετε...τις περισσότερες φορές ο καθένας μας περιμένει ένα θαύμα να συμβεί... και βυθισμένοι στον κόσμο μας περιμένουμε ένα από μηχανής θεό να έρθει και να μας "σώσει"... και δεν έρχεται κανένας... και μελαγχολούμε... και χανόμαστε στη μοναξιά μας χωρίς να μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε ότι αυτοί που περιμένουμε να 'ρθουν ίσως να είναι σε χειρότερη φάση από εμάς και να περιμένουν εμάς να πάμε... Ας γίνουμε λοιπόν το θαύμα... Ας κάνουμε αυτή την πρώτη κίνηση (ξανά...)... Ας παλέψουμε (ξανά...)...Αυτή είν' η ζωή... Ας τη ζήσουμε γαμώτο...
Και να θυμάστε ότι όποιος χαμογελά δεν είναι απαραίτητα ευτυχισμένος... η μοναξιά της ψυχής είναι αφόρητη κάποιες φορές...
Καλή συνέχεια σε όλους και όμορφο ΣΚ
Ελένη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Δεν έχει σημασία | | | |
|
kastvr
20-09-2019 @ 13:48 | Αλήθειες ,σημαντικές αλήθειες ,μόνο που η φιλία χάθηκε σε κάθε επίπεδο,σπάνιο είδος,μάλλον η μοναξιά έχει μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που φαινομενικά βλέπουμε και δεν είναι τυχαίο κάποτε ο μέσος όρος ζωής ήταν μικρός τώρα θεωρούμε πως έχουμε απεριόριστο χρόνο κι εκεί χανόμαστε ,καλό μεσημέρι! | | inokrini
20-09-2019 @ 14:40 | η μοναξιά της ψυχής είναι αφόρητη κάποιες φορές...ποσο δικιο εχεις
| | Αγιοβλασιτης
20-09-2019 @ 18:01 | Ελενη μου σε νιώθω. .
Κάποια γεγονότα στη ζωή μας, μας αδειάζουν τελείως
και μας προσγειώνουν σε μια πραγματικότητα που
ειχαμε ξεχάσει. .
Όμως θέλω να σκεφτείς ότι υπάρχει και άλλη πλευρά της,
πολυ πιο σκληρή. Μικρά παιδιά και νέοι με ανίατες ασθένειες. Συνομήλικοι με σοβαρά προβλήματα υγείας κ.α.
..Πρέπει να νιώθουμε τυχεροί που είμαστε καλά και να
μην αφήνουμε τον εαυτό μας να πέφτει. .
Θα μου πεις ότι κάποια πράγματα είναι πάνω απο τις
δυναμεις μας και δε μπορούμε να τα ελέγξουμε. .
Συμφωνώ ...Αλλά. ..
::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
