| |
Τη μέρα που ξέφυγα απ'τον άδη
πήρα μαζι και την καρδιά μου
και σου την έφερα σημάδι
του πάθους και του έρωτά μου
Στη φούχτα σου γονατιστός
ήπια τ'αθάνατο νερό
άδρωνε και ψήλωνε ο στοχασμός
αγνός στο πλάϊ σου να βρεθώ
Με τόλμη γδύθηκα τη μοίρα
κι έπλασα νέα μπροστά σου
γιατί όσα βαθιά και γύρω μου ανθίσαν μύρα
ήταν αγάπη μου δικά σου
Απο τον πόνο βγαίνοντας στο φώς
έριξα σκόρπιο το κορμί μου
τι αν δυνάμωνε ο καημός
ήσουν εσύ που φώταγες και λιώναν οι αρμοί μου
Κι όταν το χέρι σου μ'άγγιξε στον ώμο
κι η φωνή σου μου αυλάκωνε το νού
μπήκα μεστός στον ξάστερο σου δρόμο
κι έχω φτερά και βλέμα του αετού
Τώρα γυρίζω στα ψηλά πετάω λυτρωμένος
στη θέα του ήλιου και στην ηχώ του φεγγαριού
ζυγιάζεται στα χέρια σου το φώς τους κι είμαι ευλογημένος
κι εσύ,ιδού φεγγοβολιά ,είσαι παντού
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
