| |
Ρέουν οι λέξεις και από το σώμα ψάχνουν να ξεπεταχτούν, να εκραγούν σε ένα σύννεφο απελπισίας.
Πώς να περιγράψω τα χρώματα του δύοντος ήλιου,
τις αποχρώσεις της φωτιάς καθώς ο ορίζοντας καίγεται ανελέητα και ο πλούτος της ζωής αναδύεται.
Ξύπνα από τη ρέμβη, η ζωή είναι πιο γλυκιά αρκεί να το πιστέψεις,
το χάδι της ευτυχίας δεν αφήνει σημάδια, μόνο χαρακιές στο πέπλο της ιστορίας,
η καθεμία με το όνομα της∙ πόθος, εξουσία, ηδονή, σπαραγμός, οδύνη.
Σήκω από τη κλίνη και αποδέξου την ιστορία που χάραξες στα σπλάχνα αυτού του κόσμου,
είναι η κληρονομιά σου, μην ντρέπεσαι.
Άσε το πόθο να σε γδύσει και στα άσπιλα σεντόνια της έξαψης να σε ρίξει
μέχρι τα σώματα σας να γίνουν ένα,
μέχρι η φωνή να σιγήσει και από το στέρνο να φυτρώσουν χίλιες καταπιεσμένες κραυγές.
Δώσε το όλο σου σε εκείνη τη στιγμή που θα σε καθορίσει και ποτέ πια δεν θα είσαι ίδια.
Διάρρηξε τα στεγανά σου και χάσε την ελευθερία στα χαρτιά της ηδονής μας,
έχεις μία ευκαιρία να τα δώσεις όλα δίχως αντάλλαγμα,
σε μια ριξιά της τράπουλας και θα έχεις παραδοθεί σε εκείνο το στεναγμό που όμοιος του δεν υπήρξε.
Μην φοβάσαι να ξαναγεννηθείς μέσα από τα χαλάσματα της ασφαλής ζωής σου,
ότι γκρεμίζεται μπορεί να δομηθεί από την αρχή,
μπορεί να μείνει ερείπιο και σε άλλες πτυχές του εαυτού σου να δοθείς.
Ότι έχω πιο ιερό σου χαρίζω αρκεί να θέλεις να μεταμορφωθείς στην ύπαρξη που πιστεύω πως είσαι,
στο άγνωστο αερικό που φαντασιώνομαι όταν τα μάτια κλείνω από κούραση
που ένα ακόμα βράδυ δεν ήρθες στα όνειρα μου.
Γεύομαι την ιδέα της οδύνης γνωρίζοντας πως είχα ζήσει τη φλόγα εκείνη που ωθεί το κόσμο προς το μέλλον,
τη κινητήριο δύναμη που δεν μας επιτρέπει να μένουμε στάσιμοι στη ζωή
και μας αναγκάζει τη γη να κουρσέψουμε
αρκεί να υπάρχει αυτό το μικρό λιμάνι που ο άνεμος της ανησυχίας μας καταλαγιάζει και καταιγίδα δεν πιάνει.
Μη φοβάσαι καρδιά μου,
κάνε το βήμα εκείνο που θα σε βγάλει εκτός του τωρινού σου εαυτού,
μακάρι να είμαι η αιτία, έστω και ο λόγος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
